Week acht, nieuw adres

Hallokidoki,
Ete sen (ofwel; Hoe gaat het met jullie)
Met mij gaat alles nog steeds piekfijn. Om even te reageren op de berichtjes die jullie achter laten:
- Farid en Hilde: Ja die oude man op de foto is Daddy
- Mijn nieuw adres is:

Helen Koomson
t.a.v. Ruth De Deyne
P.O. Box 2222 An
Kumasi
Ashanti Region
Ghana

(Maar eventjes ter informatie, ik vind het heel vriendelijk dat jullie dingen willen opsturen maar doe dit liefst niet tussen nu en het einde van januari want naar het schijnt gaan de meeste pakketjes dan verloren, omdat het de kerstperiode is en de postbedienden weten dat er dan veel kdotjes verzonden worden. Brieven en zo kunnen wel!!)
- Als jullie foto's willen zien van mijn nieuwe gezin dan kan je eens een kijkje nemen op nicolewillems.mytravelactive.nl Dit is het dagboekadres van mijn huisgenootje. En je moet er geen www voor typen!

Ok dan ga ik nu over naar het verslag van deze week:

* Zondag zijn we naar een Ashanti festival geweest. Alle chiefs kwamen samen wat voor een nogal kleurrijk spektakel zorgde. Ze waren allemaal in hun traditionele kledij en er waren ook drummers. We hebben ook de Ashanti koning gezien, hij heeft zelfs naar ons gezwaaid. Ja het was wel eens interessant om te zien. Het festival was in het Manheyia paleis dat slechts een half uurtje wandelen is van waar ik woon. En op de weg naar het paleis hebben we een ontdekking gedaan. Er is een complex met een Pizza-Inn, Chicken-Inn en Creamy inn. We hebben de Creamy Inn al getest en het was echt leuk om eens een ijsje te eten want dat kennen ze hier niet echt.
*Deze week zijn we ook naar een begrafenis geweest van iemand uit het dorp. Het was in feite nog niet de echte begrafenis maar het was het moment waarop ze gingen beslissen wanneer ze hem effectief gaan begraven. Hier is het niet zo dat je binnen een week begraven bent, soms kan er 7 jaar zitten tussen het moment dat iemand sterft en het moment dat iemand begraven wordt. Het zijn enkel de armen die binnen een week begraven worden omdat zij geen geld hebben om het mortuarium te betalen.
Een begrafenis is hier echt een feest. Geen triestige gezichten maar iedereen is aan het zingen en aan het dansen. Het is raar om te zien maar hier een gewoonte. Iedereen is in het zwart en rood gekleed.
Nicole en ik moesten ook dansen. in het midden van het plein. En plezant dat dat was. niet echt dus maarja we moesten meedoen e ;-)
*Ons Afrikaans kleedje is deze week ook gebracht. Tjah tis AFrikaans. Tis een beetje een boerinnenkleedje van model maar wel grappig om te zien. Kdenk dat ik het ga aandoen wanneer ik terugkeer.
*In het weeshuis zijn er deze week terug een paar nieuwe kindjes binnengebracht. De jongste is 3 dagen en het oudste is eigenlijk al een peuter van 2, die Adjoa heet. Ze heeft heel de week nog bijna niets anders gedaan dan gehuild, wat natuurlijk wel te verstaan is. En iedere keer we naar buiten gaan zie je haar echt achter iets zoeken, ik denk haar vader omdat ze constant Dadieee zit te schreeuwen. HEt is echt triestig om haar zo te zien maar ze zal er wel gewoon aan worden hoop ik. Ik kan soms echt niet verstaan dat ouders zo'n schatten van kinderen achterlaten. Er is een jongetje, Franklin, en zijn ouders hebben hem gewoon op de markt achtergelaten. Natuurlijk zijn ze soms misschien beter af in het weeshuis dan thuis maar dan nog. Het is hier ook zo'n cultuur van wanneer er iets met de moeder gebeurt de vader de zorg voor het kind niet op zich neemt maar het idd naar een weeshuis of zo brengt. En wat er ook vaak gebeurt is dat wanneer het kind ouder is 12 of zo de ouders het terug komen ophalen omdat het kind dan kan gaan werken en geld verdienen voor hen. Echt frustrerend maar jammer maar helaas niet veel aan te doen.
*Dorpsgek; Jaja. Een buurjongen van ons is een echte dorpsgek. In het begin was het eerder akelig maar toen heeft Helen uitgelegd dat het een mentaal zwakke persoon is. Ik denk dat hij 20jaar of zo is en hij houdt ervan om in zijn bloot bovenlijf te dansen. En als hij danst is het net of hij in trance gaat maar dit is niet het enigste. Hij is verslaafd aan talkpoeder en poedert hem telkens helemaal in met talkpoeder en gooit ook constant poeder in de lucht als hij aan het rondhuppelen is en roept dan dat hij een obruni (blanke) is. Maar het grappigste van al is dat wanneer hij ook aan het dansen is hij om de vijf minuten TSJAK roept (de mensen van de scouts zullen de grap wel verstaan). Tis echt grappig maar kzou hem toch niet graag in de donkerte tegenkomen. Kdenk dat het het type is om in Beschut Wonen te wonen. Mama en de collegas; Ge moet maar laten weten of ik hem moet meebrengen he.
* Nederlandse boeken; Deze week hebben we ontdekt dat vorige vrijwilligers een paar boeken hebben achtergelaten. Het doet echt deugd om eens iets Nederlands te lezen maar ik heb deze week al drie kajoekels van boeken uitgelezen. Ik denk dat ik nog een boekenwurm zal worden.
* Kofrofrom, staat in de bradt guide beschreven als een dorpje ideaal om Afrikaanse kunst te bewonderen. Dus Nicole en ik wilden dit wel bezoeken dus gingen we zaterdag er naartoe gaan. Onze gastmoeder had gezegd dat we een trotro moesten nemen. Dus zijn we naar het trotro station bij de markt geweest. Een hectische, chaotische hulp maar er was een Ghanees zo vriendelijk om ons te helpen. Hij riep de hulp in van een stuk of andere 10 Ghanezen omdat hij niet 100procent zeker was maar na veel discussieren heeft hij ons toch op de juiste trotro gezet, Dachten we. Normaal gezien was het slechts op 6km van kumasi maar na een uur rijden waren we het dorpje nog altijd niet tegengekomen maar het eindstation was Bekwai en het dorpje lag op de Old Bekwai Road. Toen we het de medepassagiers vroegen zeiden ze dat we een andere trotro moesten nemen in Bekwai, Eenmaal in bekwai aangekomen moesten we in de blauwe trotro stappen, die half uit elkaar hangde, vooral aan de binnenkant dan. De eerste km's gingen nog goed maar dan was er ineens geen asfalt meer maar alleen nog bulten en pitten. Twas nog erger dan op een roetsjbaan zitten. De vrouw naast me deed voor we vertrokken een kruisteken en ik begrijp echt waarom. Vele kopstoten en een uur later kwamen we aan in Kofrokom. Het was al direct duidelijk dat we niet in het juiste dorpje zaten want we zaten in de Middle of Nowhere en er was nergens Afrikaanse kunst te bespeuren. We hadden natuurlijk wel veel bekijks want ja kdenk dat we de eerste obruni's in het dorpje waren. Bezorgde bewoners brachten ons naar de secretaris van het dorp. Een vriendelijke oude man die naar onze missie vroeg. En wij dan maar vertellen dat we dachten dat het een kunstdorpje was, die vent moet wel gedacht hebben. Maar geen nood. Hij heeft ons een rondleiding gegeven in het dorp en we mochten op visite bij 2chiefs van de omliggende dorpjes. En de man vond het zo erg dat we speciaal naar het dorpje waren gekomen om kunst te zien dat hij verschillende mensen heeft aangesproken om in hun huizen te kijken voor afrikaanse kunst. Met als gevolg dat we een Afrikaans bewerkte wandelstok, 2 onafgewerkte drums en de persoonlijke spullen (zwaarden,...)
van de chief hebben gezien. Jaja twas een geslaagde maar vooral grappige voormiddag.
Toen we besloten om terug te keren moesten we een shared taxi nemen. Dit wil zeggen dat je toelaat dat er andere mensen meerijden. De taxi chauffeur hield blijkbaar echt van sharen want na 5 minuten zaten we met 7 in een 5 persoonswagen. Lekker veilig. De laatste twee mensen die ingestapt waren dat was wel een ander verhaal. Het waren 2 vrouwen en de ene vrouw was halfnaakt en zag er echt slecht uit. Toen ze instapte zag ik al daat haar arm in het verband zat maar toen draaide ze zich om en haar rug was helemaal verwond. Er waren echt plakken huid van haar rug en op bepaalde plaatsen zag je zelfs witte huid. Ook hing ze vol met bloed en haar oor zag er ook niet te best uit. (Hier op televisie tonen ze vaak een video over interfamiliaal geweld, ik denk dat deze vrouw hier ook het slachtoffer van was want haar verwondingen zagen er net zo uit.) Ze was dus op weg naar het ziekenhuis maar gedurende de rit konden we haar enkel maar horen wenen en kreunen. Kan ook moeilijk anders als je zo gewond de achterbank moet delen met drie anderen. Twas echt zielig om te zien. Ja veel Afrikaanse kunst hadden we die dag niet gezien maar wel veel andere dingen. Toen we terug in Kumasi waren kwamen we een vriend van Nicole tegen. Die wist ons te vertellen dat het dorpje Kofofrom slechts op 5 minuten rijden van het stad lag en dat wij waarschijnlijk in Akofofrom waren geweest, maandag nemen we een tweede poging om in het dorpje te geraken ;-)
* Eten:
I love Fufu. Jaja tis echt waar. In het begin vond ik het niet zo lekker maar nu ben ik er echt verzot op. Het is misschien ook omdat ik niet meer weet hoe lekker eten smaakt maar ik heb me nu volledig aangepast aan het Afrikaanse eten. Er is wel 1 iets dat ik hier verschrikkelijk mis in het eten en het is, mama hou je vast, groentjes. In BelgiE ben ik niet echt een groenteneter maar kdenk dat dat wel anders zal zijn als ik terug ben. Hier zijn de enige groenten die we eten tomaten en ajuinen en af en toe eens een soort van paprika. Jaja kdenk dat wanneer ik thuis kom me echt volledig zal laten gaan ;-)
* Nicole mijn medehuisgenootje is echt een aangename. Ze is sinds 15 oktober in Ghana maar blijft maar tot 25 december in Kumasi. Daarna gaat ze naar een ander project in een andere regio tot het einde van maart. Dit is wel spijtig maarja misschien komt er dan een andere vrijwilliugster, we zullen wel zien. Gisterenavond zijn we een fles wijn gaan halen en chocoladekoekjes. Beiden waren niet zo lekker maar twas toch gezellig.
* December. Jaja de feestmaand komt eraan maar kdenk dat het hier maar stilletjes zal voorbij gaan. Zoals jullie weten woon ik bij getuigen van Jehova en die vieren geen verjaardagen en ook geen kerstmis. Dus tzal hier maar een feestloze decembermaand worden maarja kzal het dan volgend jaardubbel zo hard vieren.

Ale kzal jullie nu laten veel groetjes en tot de volgenden

Dikke kus Ruth

Week 7

Hallokidoki iedereen,
Hoe gaat het daar in het koude Belgie? Hier heb ik de indruk dat het steeds warmer en warmer wordt, echt niet te doen.

Het weeshuis:
Deze week in het weeshuis was het tamelijk rustig. De kinderen zijn soms echte slaapkoppen maar toch allemaal heel lief. Ik heb deze week ook geholpen met het voeden van de kinderen. De baby`s krijgen hier geen melk maar een of ander afrikaans alternatief, meer een oplossing van granen maar volgens mijn niet zo vitaminerijk. En ja ze hebben hier wel papflessen maar er zitten geen fopspenen op dus ge moet gewoon de fles tegen hun mond houden,... soms worden ze gewoon gevoed met een beker. Jaja de Afrikaanse manier van doen is toch soms een speciale.
En echt het luierfenomeen is hier zo primitief. Ok vroeger bij ons gebruikten we ook `pisdoeken` maar hier gebruiken ze gewoon tshirts,... om in de rubbers [ soort plastieken omhulsels] te leggen. Ook zijn de rubbers meestal al gescheurd, vuil,.... en het gevolg hiervan is dat je wel iedere dag ondergepist wordt terwijl je een kind op je schoot houdt. Maarja kleren kunnen gewasen worden e [ wel met de hand natuurlijk maar dat lukt aardig]

Beestjes, overal beestjes:
Olifanten of leeuwen heb ik hier nog niet gezien maar heb wel al kennis gemaakt met een paar andere beestjes.
Toen ik nog op het vorige weeshuis was heb ik een schorpioen en een slang gezien. Het was niet zo`n grote slang maar naar het schijnt wel een giftige. Maar de mensen zijn hieraan gewoon dus binnen de kortste keren waren beide beesten gedood. toen ik nog niet in het weeshuis was was er een grote slang, een python. Deze hebben ze ook gedood en nadien verkocht, blijkbaar valt er daar veel geld mee te verdienen.
Hier in mijn nieuw gastgezin zijn er ook een aardig aantal beestjes. Je ziet ze overal maar vooral dan op de muur in de keuken...jaja kakkerlakken. En er zitten soms serieuze joekels tussen, maar kben er al gewoon aan aan het raken. Ook horen we iedere nacht geluid in onze kamer en laatst zagen we iets zwarts door onze kamer lopen. We denken dat het een muis is. We hebben al vergif gelegd maar de muis is nog still alive and kicking. Ik zorg er wel iedere avond voor dat mijn muggennet mooi onder mijn matras vastgemaakt wordt zodat ik niet ineens wakker moet worden met een kakkerlak of een muis naast mijn gezicht.
Op straat (en op mijn vorig project in de kamer] krioelt het van de `Lizzards`. Ik weet niet of het hagedissen of salamanders zijn maar de exemplaren varieren van mini naar groot. In het begin was het speciaal om een te zien maar nu is het gewoon.
En een laatste beest die ik hier al veel heb gezien zijn vleermuizen. In kumasi is er een zoo en daar zijn bomen en het lijkt ofdat er veel bladeren in hangen maar het zijn gewoon vleermuizen, crimineel. Ze maken alleen een verschrikkelijk geluid.

Afrikaanse kledij en juwelen;
Laatst was er een naaister bij ons op bezoek om kledij te maken voor onze familie. Toen zeiden we tegen Helen dat we ook wel een jurk willen laten maken. Maar de traditionele Afrikaanse kledij spreekt ons niet zo echt aan maar onze zus, Effieuw heeft een keicool schooluniform dus hebben we gevraagd of het mogelijk is om een schooluniformjurk te laten maken. Dit was geen enkel probleem we moesten enkel stof gaan kopen. We hadden 3 yard nodig. Ik heb voor mijn stof 36000 cedi betaatlt wat ongeveer 3euro is. Natuurlijk moeten we ook de naaister betalen. We wisten niet echt goed hoeveel dat ging zijn...Nu blijkt dat we slechts 20000cedi moeten betalen dat is nog geen 2euro. Dat is eigenlijk echt verschrikkelijk dat ze maar zo weinig verdient. Nicole en ik hebben alvast besloten om haar het dubbele te geven (wat nog veel te weinig is) We zullen dus in het totaal iets van 7 euro betalen voor een op maat gemaakte jurk.
Deze week heb ik ook een deel kettingen en armbanden gekocht. Het is normaal gezien verschrikkelijk om hier iets te kopen want je wordt constant lastig gevallen en ze vragen altijd het dubbele van de prijs aan witte mensen maar Nicole kent een Afrikaan die juwelen verkoopt. We hebben hem woensdag ontmoet en hij had een grote tas met juwelen mee. Hij ging met ons gewoon naar een rustig plekje en daar mochten we op ons gemak zoeken naar dingen die we mooi vonden. We kregen een serieuze korting en nadien mochten we nog een kettin uitkiezen als kdo`tje. Jaja zo was het echt leuk om te shoppen ;-) jaja soms moet je toch ook een beetje de toerist gaan uithangen.
Deze week heb ik ook nog een nieuwe balpen moeten kopen want de mooie balpen die ik van de scouts heb gekregen is spijtig genoeg leeg. Ik heb nu een balpen met de volgende slogan erop; The lord is my light and my salvation. Ze verkopen hier dus balpennen met psalmen uit de bijbel erop. Hilarisch.

Voedsel en drinken:
We eten hier heel veel sinaasappels. We eten ze hier wel op een andere manier dan in Belgie. Hier wordt de sinaasappel dungeschild en de top er af gesneden en dan moet je gewoon de sap eruit knijpen. Het voordeel hiervan is dat je nadien geen plakkerige handen hebt. Jaja zo dom zijn de Afrikanen nog niet. Maar deze week heb ik dankzij, Nicole, een nieuwe favoriet ontdekt. sinaasappels met kaneelpoeder erop. Blijkbaar een delicatesse in Marokko maar echt heel lekker.
Deze week vroeg Helen of we graag varkensvlees lusten. Natuurlijk waren we enthousiast want dat is hier iets wat ik nog niet heb gegeten. Toen zei Helen ah we kunnen morgen dan varkensvlees eten, ik zal de varkenspoten koken. Blijkbaar kan je hier alleen maar de poten van het zwijn kopen. Ons enthousiasme was snel verdwenen. Deze week heeft ze gelukkig geen tijd gehad om het klaar te maken maar tzal wel nog komen. We hebben Helen beloofd dat we zullen proeven.
Ik drink hier ook heel veel water. Je kan wel water in flessen kopen maar dat is duur in vergelijking met het water in zakjes. Dat zijn dus plastiek zakjes met daarin 500ml water. Je moet dan gewoon een hoekje van het zakje afbijten en dan kan je drinken. In het begin was dit nogal een natte bedoening maar nu lukt het aardig om alles in mijn mond te krijgen ;-) Ze zouden dit beter ook in Belgie verkopen want het is echt praktisch. kzal er volgende week proberen een foto van op te plaatsen.

Ale ik zal jullie nu allemaal terug laten. Veel groetjes en tot de volgenden

xxx Ruth xxx

foto's

Na vallen en opstaan is het dan toch gelukt om een paar foto's online te krijgen. Het zijn er wel van het eerste project en mijne uitstap naar de Lake Bosumtwe.
De foto's zijn te bezichtigen op; http://groups.msn.com/ruthinghana
toedeloe

Week 6

Hallo iedereen.
Jullie zijn waarschijnlijk allemaal curieus daarom zal ik er maar meteen aan beginnen:
Het gezin:
- Helen; Spring int veld gastmoeder. Altijd lachen, iedere vijf minuten een knuffel geven,... Echt een aangename madam. Deze week ben ik meegeweest naar haar 3de rijles. Hoe kan ik het best omschrijven: kermis; 100 toertjes rond een voetbalveld (waar veel mensen rondliepen, ik denk dat ze bijna vijf grote zwartjes heeft omver gereden, dat zijn waarschijnlijk veel punten ;-) )
- Effjieuw: De twaalfjarige dochter: Een aangenaam en beleefd meisje.
- Cooby; De tienjarige zoon. Heeft een ferm karakterke maar is toch vriendelijk
- Mamietie: De kleinste, vier jaar, rot verwend en soms ook een beetje een rot karakter maar ze is wel grappig.
- Cynthia (16) en Alice (15); De 2 nichtjes (alias huisslaven). Echt ik denk dat het een gewoonte is in Afrika om huisslaafjes te hebben. Ze moeten alles doen. ZE slapen in de gang op een matje en als we savonds in de zetel zitten om naar tv te kijken zitten zij op de tweede rij op tuinstoelen. Ze zijn wel heel heelvriendelijk
Algemeen:
Het zijn getuigen van Jehova en iedere dag gaan ze naar de kerk. Maar Helen heeft ons al gezegd dat ze zeker niet haar geloof wil opdringen.
Voor de rest hangen de kinderen veel voor de tv. En echt de Ghanese televisie stelt niet veel oor. Allemaal gedubde Spaanse series. Grappig om een keer te zien maar toch niet voor hele dagen te bekijken.

Het weeshuis:
de eerste dag dat ik daar was heb ik me aangemeld in the office. Victoria de directrice was er niet maar er was iemand anders. Die had niet veel te zeggen. Enkel: De andere obruni's (blanken) zullen wel tonen wat je moet doen. Dusja toen ben ik maar met de andere obruni's meegeweest naar de Nursery. Het was er een drukte van jewelste. Ik denk dat er op de Nursery een veertigtal kinderen verblijven. De helft van hen gaat al naar school de andere helft is daar heel de tijd.
Het jongste kindje is 2 weken oud en weet wss niet meer dan twee pakken suiker. De kinderen daar zijn in een veel slechtere conditie dan de kinderen in Grace en hope foundation. Vooral de baby's dan.
Het zal ook terug een aanpassing zijn aan de manier van werken. Het is een mooi gebouw met een betegelde vloer maar wanneer ze de baby's verversen zijn ze echt niet zachthandig. Smijt het kind op de grond, pak het bij de arm,... echt hun hoofden botsen tegen de grond meermaals oer dag. Als ik hen ververs zorg ik dat er altijd iets van kleding is om hun hoofd op te leggen. Het vaste personeel gaat echt niet liefdevol om met de kinderen daarom denk ik dat het goed is dat wij, de vrijwilligers daar zijn. Wij geven de kindjes knuffels,...
Van de oudere kindjes is er echt 1 zielepootje, Obimpe. Hij heeft een klompvoetje en bijna geen spieren in zijn armen en benen dus hi kan hem enkel maar voortbewegen door te kruipen (als je het al kruipen kan noemen) Nu wordt er nog voor hem gezorgd maar ik vraag me echt af wat er in de toekomst met deze jongen zwl gebeure. Er is ook nog een ouder kindje (4jaar) Mamitjie. Hij doet me echt denken aan Lenny Kravitz. Het is een van de meest opgewekte kindjes maar hij gaaqt niet naar school omdat hij mentaal gehandicapt is.
Hier zie je toch het verschil met onze maatschappij. Er is geen speciale zorg en opvang voor de gehandicapten. Er wordt wel voor hen gezorgd als ze klein zijn maar ik vraag me echt af welke toekomst deze kinderen in het vooruitzicht hebben.
Het weeshuis zelf vangt kinderen op tussen 0 en 25. De oudsten leven in een complex. De 6-12 jarigen leven ook in een apart huis en gaan naar school. Mijn werk bestaat er nu vooral uit in helpen op de Nursery maar er is overal wel hulp nodig.
Het vaste personeel bestaat uit een aantal oudere dames. Ze spreken ons meestal aan als 'obruni' maar er zijn er toch al een paar die mijn naam kennen.
De andere vrijwilligers zijn dikke luilakken. Ze zitten hele dagen op hun luie kont. Echt waar, Ze zeggen dat er geen werk is maar als je idd heel de tijd op je kont zit dan zie je geen werk. 1 andere vrijwilligster is ook iemand als ik en samen zoeken we werk. We helpen het personeel met het wassen van de kleren, het verversen van de kinderen,... Ok dit is soms meer het vuile werk maar het personeel apprecieert ons meer dan de anderen. Het klinkt misschien raar om dit al na een week te zeggen maar je merkt dat echt. Als Johanna en ik passeren dan spreken ze ons aan met onze naam. Ze noemen ons de harde werkers!!
ok genoeg gestoef.
Het project zelf ligt op een half uurtje wandelen. 's moirgens is dat goed te doen maar smiddags is dat toch redelijk hot, maar goed voor de conditie natuurlijk.

Het eten;
Is fantastichs in vergelijking met de vorige maand. Ik krijg bijna iedere dag kip en soms spaghetti, zelf gemaakte pizza. Kdenk dak een paar kilokes zal bijkomen maar kheb er de laatste maand toch wel een paar verloren dus ge zult me zeker nog herkennen als i kterug thuis kom ;-)

Ik ben vast en zeker terug 100den dingen vergeten te vertellen maar dat zal voor een volgende keer zijn!!!

Dikke kus Ruth

Nieuw gastgezin

Hellow,
Ik ben een uurtje geleden aangekomen in mijn nieuw gastgezin. Ik heb enkel nog maar de gastmoeder gezien maar dat was al een heel positieve indruk, toen ze mij kwam ophalen kreeg ik al direct een dikke knuffel. Haar man leeft in een ander dorp voor zijn werk maar zij leeft dus hier samen met haar kinderen (2 dochters, 12 en 4 en 1 zoon van 10) en haar 2 nichten in een appartement met hou je vast: elecktriciteit, douche, toilet,....zelfs tv en een bed die breder is dan ik!!!!!!!! en ruiten in de kamer. Echt zo'n verbetering. En mijn gastmoeder is een bakkerin dus elke dag vers brood!!!!
Ik heb echt het gevoel dat mijn batterijen opnieuw opgeladen zijn (dat ligt misschien aan de electriciteit die ik nu heb ;-)) Er is ook een andere vrijwilligster. Nicole uit Nederland. Het doet raar om na een maand terug Nederlands te spreken en het gebeurt dikwijls dat we gewoon in het Engels tegen elkaar praten, gewoon uit gewente. Zij blijft zeker en vast tot en met Kerstmis en nadien mss nog 2 maanden...thangt ervan af hoe hard ze haar vriend mist,...
Gisteren ben ik met Marco, Kina en Dina naar de Lake Botswumi geweest. Zalig om te zwemmen, khad na een maand eindelijk eens het gevoel om proper te zijn!!!! Maar jullie kennen vast allemaal het spreekwoord wie zijn gat verbrand moet op de blaren zitten: Dit kan bij mij letterlijk genomen worden...Mijn billen zijn verbrand...niet genoeg zonnecreme gebruikt maar zal wel lekker bruin worden...
Over het project weet ik nog altijd niet zoveel. Van de andere vrijwilligster heb ik gehoord dat er al vrijwilligs zijn en er zijn een 30tal kinderen. De werkdagen zijn van 8u tot 14u en nadien gaan ze meestal samen naar de stad, dat klinkt wel leuk. Ale kzal jullie na deze korte flash laten. Het internetcafe is vlakbij dus zal wss wel vaker op het net kunnen!!!

Groetjes aan iedereen.

xxxx ruth

Hellow iedereen.
Overmorgen ga ik naar mijn nieuw project. Ik kijk er echt al naar uit. En ik heb nog altijd geen spijt van de beslissing die ik genomen heb want dinsdagmorgen had 'Daddy' ons iets belangrijks te vertellen.
Hij wou het hebben over Grace. Hij begon zijn preek met 'Grace is mijn bezit dus ik kan doen en laten wat ik wil,...' tbegon dus al vre goed. Uiteindelijk wist hij ons te vertellen dat hij Grace vandaag zou ontslaan. Grace had hij 5 minuten ervoor ingelicht. De reden voor het ontslag: Grace heeft volgens hem geen respect voor hem,.....(logisch ;-)) Volgens mij kan Daddy gewoon niet verdragen dat Grace haar gedacht durft te zeggen en ze heeft overschot van gelijk. Ik weet niet hoe het weeshuis zal draaien zonder haar. Daddy deed ook zijn beklag dat Grace tegen alle vrijwilligers zegt dat ze niet betaald wordt...Daddy ontkent dit. Maar nu komt het beste van al...Grace blijft nog totdat hij de achterstallige 6 maanden kan betalen!!!!!!!!! Volgens mij kan hij gewoon niet verdragen dat Grace zo'n goede band heeft met de vrijwilligers en dat de vrijwilligers haar pakketjes opzenden en hem niet. Pure jaloezie!!!!
Ik verschoot nog meer toen Grace zei hoeveel ze verdient, ok we zijn in Afrika maar dan nog. Grace krijgt iedere maand 220 000 Cedi. Dit komt overeen met een kleine 20 euro. Dus 20 euro voor 30 dagen per maand, 24u per dag, 7dagen per week,... Schandalig. Maar nu blijft Grace nog altijd helpen omdat ze vindt dat de kinderen haar nodig hebben maar ze wordt dus sinds dinsdag wel niet meer betaald!!!
Grace zelf reageert op dit alles heel kalm en verklaart alles aan de hand van God: Het is God die het zo wilt, God heeft mij naar de kinderen gezonden en het is God die de beslissing neemt dat ik nu moet vertrekken. Ik vind het goed voor haar dat ze daar haar kracht uit haalt maar volgens mij toch allemaal dikke bullshitt (maar dat is mijn mening)
Nu ik toch bezig ben met klagen over Daddy, tis misschien de laatste keer dat ik kan. Zijn opinies over dingen zijn echt belachelijk. Ik zal het illustreren met enkele voorbeelden.
- Een 10 jarig meisje plast nog bijna iedere avond in haar bed. (Een paar weken geleden is haar moeder overleden). Dus ik was met Daddy aan het praten en vertelde hem dat het een met het andere te maken kan hebben, het verlies van de moeder die ervoor zorgt dat ze elke avond in haar bed plast,.... Daddy begon me gewoon vierkant uit te lachen. Hij had volgens hem al alles geprobeerd om het te stoppen. Toen ik vroeg wat hij had geprobeerd zei hij: Ik heb haar al iedere dag geslaan maar toch stopt ze niet....
- Abeena een 8 jarig meisje is al een paar dagen ziek. Als je je hand op haar hoofd legt voel je haar gewoon gloeien. 2 dagen ziek zijn dat kan nog volgens daddy maar de derde dag dat is gewoon toneel spelen. Dus de derde dag ging hij 's morgens naar de kamer en daar hoorden we hem haar slaan. Ons gaf hij de uitleg dat ze gewoon te lui is om naar school te gaan. Marco en ik hebben haar gewassen en hebben Daddy duidelijk gemaakt dat ze nog steeds ziek was. Toen hebben we haar naar het ziekenhuis gebracht en het blijkt dat ze malaria had. Maar volgens Daddy was ze ziek door rauwe mais te eten.
- Erika (mijn favoriet), 3 jaar oud. Loopt al meer dan een week rond met een grote zweer onder haar ooglid. Met als gevolg dat ze haar oog niet meer kan openen. Daddy zijn uitleg. Zo'n verdikking in het oog is een teken van royaliteit, dit wil zeggen dat ze tot de koninklijke familie behoort. Amai mijn voeten, toen de etter uit haar oog begon te komen heeft hij toch besloten om een zalf te kopen maar toch is het een teken van royaliteit...
- Echt zo kan ik nog 100den voorbeelden geven. Het is soms echt frustrerend om naar die vent zijn gedachten te luisteren. Ik vind het spijtig dat ik de kinderen verlaat en de andere vrijwilligers maar kdenk niet dat ik er vlug spijt van zal hebben dat ik Daddy achterlaat.

Ok genoeg geklaag en gezaag over Daddy. Nu iets meer over het Afrikaans leven.
*Een groot verschil met het Europees leven. Als je hier iemand op straat tegenkomt krijg je zeker en vast een begroeting. En niet omdat je blank bent maar iedereen groet iedereen. Ook is het volkomen normaal dat een ouder iemand vraagt hoe het met nijn ouders gaat. De eerste keer dat ik die vraag kreeg keek ik een beetje raar maar het went wel.
* De trotro: Kleine minibusjes die volgestompt worden met mensen. Dit is misschien de beste omschrijving. De grote stad (Kumasi) is 17km van waar ik verblijf. Over deze afstand doen we meestal ietsje meer dan een uur in het doorgaan en zeker twee uur in het terugkeren! De prijs voor deze 'comfortabele' rit is de volledige 20cent. Jaja echt een koopje. Het is echt raar om in cedi's te denken want het zijn altijd zo'n grote bedragen maar eigenlijk stelt het niets voor
* Het nachtleven. Gisteren was hilarisch. Toen Daddy om 19uur naar huis ging hebben Marco, Laura en Grace ons klaargemaakt om eens uit te zetten. We zijn om 20u vertrokken met de trotro. Tegen een uur of 22u waren we in de night club. Echt hilarisch. Toch viel er een iets tegen en dat was dat Grace niet binnenmocht om dat ze volgens de portier geen deftige sandalen aanhad. Haar sandalen waren 20maal deftiger dan de mijne...Toen hebben we afwisselend bij Grace gebleven. Ik heb deze avond 5nieuwe huwelijksaanzoeken gekregen!!! Toen moesten we terugkeren. Eerst gingen we een stuk met de taxi. Achter 100 meter kreeg die platte band. Het was 4 uur en we zagen een eerste trotro passeren dus die namen we richting Agogo. Na vijf minuten viel die stil omdat hij zonder benzine zat. Gelukkig dicht bij een tankstation. De mannen van de trotro hadden 20000cedi om benzine te kopen maar de tankstationman had er voor 46000cedi ingedaan. Groot probleem dus met als gevolg dat we allemaal terug moesten uitstappen en een kwartier te voet wandelen naar het trotrostation in Agogo. Daar vonden we eindelijk een trotro richting Abrankese maar die zat nog niet vol genoeg dus nog een halfuur wachten. Uiteindelijk zijn we om 5u25 toegekomen in het weeshuis en om 5u30 ontwaakten de eerste kinderen. We hebben maar gedaan alsof we vroeg wakker waren ;-) Daddy weet niks van ons avontuur en hopelijk blijft dit zo ;-)
- Bij jullie is het kouder aan het worden maar bij ons komen de warmste maanden eraan!!! Tzal toch raar doen om geen winter te hebben.
Voilakkes. Ik hoop dat ik jullie een beetje lectuur heb kunnen geven.
Ik zal proberen volgende week iets te laten weten over mijn nieuw project!!!!!!

P.S.: Gelukkige verjaardag Elien en Kimberly!!

Dikke kus en een Afrikaanse knuffel Ruth