Week 6

Hallo iedereen.
Jullie zijn waarschijnlijk allemaal curieus daarom zal ik er maar meteen aan beginnen:
Het gezin:
- Helen; Spring int veld gastmoeder. Altijd lachen, iedere vijf minuten een knuffel geven,... Echt een aangename madam. Deze week ben ik meegeweest naar haar 3de rijles. Hoe kan ik het best omschrijven: kermis; 100 toertjes rond een voetbalveld (waar veel mensen rondliepen, ik denk dat ze bijna vijf grote zwartjes heeft omver gereden, dat zijn waarschijnlijk veel punten ;-) )
- Effjieuw: De twaalfjarige dochter: Een aangenaam en beleefd meisje.
- Cooby; De tienjarige zoon. Heeft een ferm karakterke maar is toch vriendelijk
- Mamietie: De kleinste, vier jaar, rot verwend en soms ook een beetje een rot karakter maar ze is wel grappig.
- Cynthia (16) en Alice (15); De 2 nichtjes (alias huisslaven). Echt ik denk dat het een gewoonte is in Afrika om huisslaafjes te hebben. Ze moeten alles doen. ZE slapen in de gang op een matje en als we savonds in de zetel zitten om naar tv te kijken zitten zij op de tweede rij op tuinstoelen. Ze zijn wel heel heelvriendelijk
Algemeen:
Het zijn getuigen van Jehova en iedere dag gaan ze naar de kerk. Maar Helen heeft ons al gezegd dat ze zeker niet haar geloof wil opdringen.
Voor de rest hangen de kinderen veel voor de tv. En echt de Ghanese televisie stelt niet veel oor. Allemaal gedubde Spaanse series. Grappig om een keer te zien maar toch niet voor hele dagen te bekijken.

Het weeshuis:
de eerste dag dat ik daar was heb ik me aangemeld in the office. Victoria de directrice was er niet maar er was iemand anders. Die had niet veel te zeggen. Enkel: De andere obruni's (blanken) zullen wel tonen wat je moet doen. Dusja toen ben ik maar met de andere obruni's meegeweest naar de Nursery. Het was er een drukte van jewelste. Ik denk dat er op de Nursery een veertigtal kinderen verblijven. De helft van hen gaat al naar school de andere helft is daar heel de tijd.
Het jongste kindje is 2 weken oud en weet wss niet meer dan twee pakken suiker. De kinderen daar zijn in een veel slechtere conditie dan de kinderen in Grace en hope foundation. Vooral de baby's dan.
Het zal ook terug een aanpassing zijn aan de manier van werken. Het is een mooi gebouw met een betegelde vloer maar wanneer ze de baby's verversen zijn ze echt niet zachthandig. Smijt het kind op de grond, pak het bij de arm,... echt hun hoofden botsen tegen de grond meermaals oer dag. Als ik hen ververs zorg ik dat er altijd iets van kleding is om hun hoofd op te leggen. Het vaste personeel gaat echt niet liefdevol om met de kinderen daarom denk ik dat het goed is dat wij, de vrijwilligers daar zijn. Wij geven de kindjes knuffels,...
Van de oudere kindjes is er echt 1 zielepootje, Obimpe. Hij heeft een klompvoetje en bijna geen spieren in zijn armen en benen dus hi kan hem enkel maar voortbewegen door te kruipen (als je het al kruipen kan noemen) Nu wordt er nog voor hem gezorgd maar ik vraag me echt af wat er in de toekomst met deze jongen zwl gebeure. Er is ook nog een ouder kindje (4jaar) Mamitjie. Hij doet me echt denken aan Lenny Kravitz. Het is een van de meest opgewekte kindjes maar hij gaaqt niet naar school omdat hij mentaal gehandicapt is.
Hier zie je toch het verschil met onze maatschappij. Er is geen speciale zorg en opvang voor de gehandicapten. Er wordt wel voor hen gezorgd als ze klein zijn maar ik vraag me echt af welke toekomst deze kinderen in het vooruitzicht hebben.
Het weeshuis zelf vangt kinderen op tussen 0 en 25. De oudsten leven in een complex. De 6-12 jarigen leven ook in een apart huis en gaan naar school. Mijn werk bestaat er nu vooral uit in helpen op de Nursery maar er is overal wel hulp nodig.
Het vaste personeel bestaat uit een aantal oudere dames. Ze spreken ons meestal aan als 'obruni' maar er zijn er toch al een paar die mijn naam kennen.
De andere vrijwilligers zijn dikke luilakken. Ze zitten hele dagen op hun luie kont. Echt waar, Ze zeggen dat er geen werk is maar als je idd heel de tijd op je kont zit dan zie je geen werk. 1 andere vrijwilligster is ook iemand als ik en samen zoeken we werk. We helpen het personeel met het wassen van de kleren, het verversen van de kinderen,... Ok dit is soms meer het vuile werk maar het personeel apprecieert ons meer dan de anderen. Het klinkt misschien raar om dit al na een week te zeggen maar je merkt dat echt. Als Johanna en ik passeren dan spreken ze ons aan met onze naam. Ze noemen ons de harde werkers!!
ok genoeg gestoef.
Het project zelf ligt op een half uurtje wandelen. 's moirgens is dat goed te doen maar smiddags is dat toch redelijk hot, maar goed voor de conditie natuurlijk.

Het eten;
Is fantastichs in vergelijking met de vorige maand. Ik krijg bijna iedere dag kip en soms spaghetti, zelf gemaakte pizza. Kdenk dak een paar kilokes zal bijkomen maar kheb er de laatste maand toch wel een paar verloren dus ge zult me zeker nog herkennen als i kterug thuis kom ;-)

Ik ben vast en zeker terug 100den dingen vergeten te vertellen maar dat zal voor een volgende keer zijn!!!

Dikke kus Ruth