Week 24

Hellow
Hoe gaat het met jullie. Met mij gaat alles nog altijd uitstekend. Tbegint nu echt door te dringen dat het einde in zicht is en het is echt met een dubbel gevoel dat ik er naar uitkijk. Aan de ene kant verlang ik er naar om terug thuis te zijn maar aan de andere kant kzou er niet om geven om nog een paar maanden langer te blijven...Maar kdenk toch dat ik op 1mei zal naar huis komen.

Sinds mijn vorig verslagje eigenlijk niet zoveel speciaals gebeurd.
Op 6 maart was Ghana 50 jaar. Party party. Kdenk dat het voor de meeste Ghanezen gewoon een excuus was om heel de dag dronken rond te lopen. Man man man, ge kunt et u nie voorstellen. Michela en ik zijn 3dagen naar Obuasi geweest. Op Independance day zijn we met de motor naar Lake Bosumtwe geweest. We dachten dat het verfrissend ging zijn maar het water was verschrikkelijk warm..maar theeft toch deugd gedaan. We hebben ook in die 3 dagen lekker gegeten...Westers eten. ER is maar 1 klein probleempje. Mijn maag kan geen Westers eten meer verdragen. Echt tzal terug een grote aanpassing zijn als ik in Belgie ben. Kdenk dat ik de eerste weken enkel maar rijst zal eten.
In mijn gastfamilie heb ik deze week terug een delicatesse gekregen...Lever. Mijn moeder vroeg me of ik lever kende. En ik zei haar ja. Ze heeft me niet gevraagd of ik het graag lust maar `s avonds kreeg ik een enorme portie lever. Njam njam. Kheb het uit beleefdheid opgegeten maar kheb haar gezegd dat ze de volgende keer mij geen lever meer moet geven. Dat mis ik wel en kzal er zo van genieten als ik terug thuis ben... Gewoon de frigo kunnen opentrekken en eten waar je zin in hebt, geen verantwoording moeten afleggen als je je bord niet helemaal leeg eet, zelf mijn portie eten kunnen bepalen,.......tzijn kleine dingen maar je beseft pas welke luxe het is als je het niet meer hebt.

In het weeshuis gaat alles nog goed. Adinkra, de autistische baby is deze week geadopteerd wat wel goed nieuws is.
Toen ik maandag in het weeshuis toekwam wou Auntie Savannah me onder vier ogen spreken. Ze vertelde mij dat zondag 2 vrijwilligers Essie hadden meegenomen en haar nog niet hadden teruggebracht en dat ze doodongerust was. Ik viel bijna achterover toen ik het hoorde. Ik heb hen onmiddelijk opgebeld. Ze hadden inderdaad Essie voor een nacht mee naar hun huis genomen. Ze hadden het de directrice van het weeshuis gevraagd maar ze hadden de mensen van het babyhuis niet ingelicht. Dus die dachten dat ze gewoon Essie voor een paar uur mee naar buiten namen...Geen wonder dat ze ongerust waren. Toen ze Essie uiteindelijk terugbrachten was Essie compleet verward. Tmoet ook raar doen om na twee dagen in een gezin te hebben geleefd terug gebracht te worden naar het weeshuis. Ze heeft de hele dag liggen huilen. Twas wel goed bedoeld van de vrijwilligers maar kdenk toch niet dat ze er zoveel goed aan gedaan hebben.

Vorige week zijn Ulla, Michela en ik naar een dorpje geweest waar ze glasparels maken. Toen we arriveerden in het dorpje dat in de gids beschreven stond bleek dat ze in dat dorpje geen parels meer maakten. Moesten naar een dorpje een paar kilometers verderop. TOen we uit de taxi kwamen werden we onmiddelijk begroet door de `oudere` van het dorp. Die wist ons te vertellen dat de fabriek op zaterdag gesloten was. Maar ze hebben de fabriek speciaal vor ons geopend en hebben getoond hoe de parels gemaakt werden. Was best wel interessant.

Kzal jullie nu laten.

Groetjes en tot de volgende
Ruth