Week acht, nieuw adres
Hallokidoki,
Ete sen (ofwel; Hoe gaat het met jullie)
Met mij gaat alles nog steeds piekfijn. Om even te reageren op de berichtjes die jullie achter laten:
- Farid en Hilde: Ja die oude man op de foto is Daddy
- Mijn nieuw adres is:
Helen Koomson
t.a.v. Ruth De Deyne
P.O. Box 2222 An
Kumasi
Ashanti Region
Ghana
t.a.v. Ruth De Deyne
P.O. Box 2222 An
Kumasi
Ashanti Region
Ghana
(Maar eventjes ter informatie, ik vind het heel vriendelijk dat jullie dingen willen opsturen maar doe dit liefst niet tussen nu en het einde van januari want naar het schijnt gaan de meeste pakketjes dan verloren, omdat het de kerstperiode is en de postbedienden weten dat er dan veel kdotjes verzonden worden. Brieven en zo kunnen wel!!)
- Als jullie foto's willen zien van mijn nieuwe gezin dan kan je eens een kijkje nemen op nicolewillems.mytravelactive.nl Dit is het dagboekadres van mijn huisgenootje. En je moet er geen www voor typen!
Ok dan ga ik nu over naar het verslag van deze week:
* Zondag zijn we naar een Ashanti festival geweest. Alle chiefs kwamen samen wat voor een nogal kleurrijk spektakel zorgde. Ze waren allemaal in hun traditionele kledij en er waren ook drummers. We hebben ook de Ashanti koning gezien, hij heeft zelfs naar ons gezwaaid. Ja het was wel eens interessant om te zien. Het festival was in het Manheyia paleis dat slechts een half uurtje wandelen is van waar ik woon. En op de weg naar het paleis hebben we een ontdekking gedaan. Er is een complex met een Pizza-Inn, Chicken-Inn en Creamy inn. We hebben de Creamy Inn al getest en het was echt leuk om eens een ijsje te eten want dat kennen ze hier niet echt.
*Deze week zijn we ook naar een begrafenis geweest van iemand uit het dorp. Het was in feite nog niet de echte begrafenis maar het was het moment waarop ze gingen beslissen wanneer ze hem effectief gaan begraven. Hier is het niet zo dat je binnen een week begraven bent, soms kan er 7 jaar zitten tussen het moment dat iemand sterft en het moment dat iemand begraven wordt. Het zijn enkel de armen die binnen een week begraven worden omdat zij geen geld hebben om het mortuarium te betalen.
Een begrafenis is hier echt een feest. Geen triestige gezichten maar iedereen is aan het zingen en aan het dansen. Het is raar om te zien maar hier een gewoonte. Iedereen is in het zwart en rood gekleed.
Nicole en ik moesten ook dansen. in het midden van het plein. En plezant dat dat was. niet echt dus maarja we moesten meedoen e ;-)
*Ons Afrikaans kleedje is deze week ook gebracht. Tjah tis AFrikaans. Tis een beetje een boerinnenkleedje van model maar wel grappig om te zien. Kdenk dat ik het ga aandoen wanneer ik terugkeer.
*In het weeshuis zijn er deze week terug een paar nieuwe kindjes binnengebracht. De jongste is 3 dagen en het oudste is eigenlijk al een peuter van 2, die Adjoa heet. Ze heeft heel de week nog bijna niets anders gedaan dan gehuild, wat natuurlijk wel te verstaan is. En iedere keer we naar buiten gaan zie je haar echt achter iets zoeken, ik denk haar vader omdat ze constant Dadieee zit te schreeuwen. HEt is echt triestig om haar zo te zien maar ze zal er wel gewoon aan worden hoop ik. Ik kan soms echt niet verstaan dat ouders zo'n schatten van kinderen achterlaten. Er is een jongetje, Franklin, en zijn ouders hebben hem gewoon op de markt achtergelaten. Natuurlijk zijn ze soms misschien beter af in het weeshuis dan thuis maar dan nog. Het is hier ook zo'n cultuur van wanneer er iets met de moeder gebeurt de vader de zorg voor het kind niet op zich neemt maar het idd naar een weeshuis of zo brengt. En wat er ook vaak gebeurt is dat wanneer het kind ouder is 12 of zo de ouders het terug komen ophalen omdat het kind dan kan gaan werken en geld verdienen voor hen. Echt frustrerend maar jammer maar helaas niet veel aan te doen.
*Dorpsgek; Jaja. Een buurjongen van ons is een echte dorpsgek. In het begin was het eerder akelig maar toen heeft Helen uitgelegd dat het een mentaal zwakke persoon is. Ik denk dat hij 20jaar of zo is en hij houdt ervan om in zijn bloot bovenlijf te dansen. En als hij danst is het net of hij in trance gaat maar dit is niet het enigste. Hij is verslaafd aan talkpoeder en poedert hem telkens helemaal in met talkpoeder en gooit ook constant poeder in de lucht als hij aan het rondhuppelen is en roept dan dat hij een obruni (blanke) is. Maar het grappigste van al is dat wanneer hij ook aan het dansen is hij om de vijf minuten TSJAK roept (de mensen van de scouts zullen de grap wel verstaan). Tis echt grappig maar kzou hem toch niet graag in de donkerte tegenkomen. Kdenk dat het het type is om in Beschut Wonen te wonen. Mama en de collegas; Ge moet maar laten weten of ik hem moet meebrengen he.
* Nederlandse boeken; Deze week hebben we ontdekt dat vorige vrijwilligers een paar boeken hebben achtergelaten. Het doet echt deugd om eens iets Nederlands te lezen maar ik heb deze week al drie kajoekels van boeken uitgelezen. Ik denk dat ik nog een boekenwurm zal worden.
* Kofrofrom, staat in de bradt guide beschreven als een dorpje ideaal om Afrikaanse kunst te bewonderen. Dus Nicole en ik wilden dit wel bezoeken dus gingen we zaterdag er naartoe gaan. Onze gastmoeder had gezegd dat we een trotro moesten nemen. Dus zijn we naar het trotro station bij de markt geweest. Een hectische, chaotische hulp maar er was een Ghanees zo vriendelijk om ons te helpen. Hij riep de hulp in van een stuk of andere 10 Ghanezen omdat hij niet 100procent zeker was maar na veel discussieren heeft hij ons toch op de juiste trotro gezet, Dachten we. Normaal gezien was het slechts op 6km van kumasi maar na een uur rijden waren we het dorpje nog altijd niet tegengekomen maar het eindstation was Bekwai en het dorpje lag op de Old Bekwai Road. Toen we het de medepassagiers vroegen zeiden ze dat we een andere trotro moesten nemen in Bekwai, Eenmaal in bekwai aangekomen moesten we in de blauwe trotro stappen, die half uit elkaar hangde, vooral aan de binnenkant dan. De eerste km's gingen nog goed maar dan was er ineens geen asfalt meer maar alleen nog bulten en pitten. Twas nog erger dan op een roetsjbaan zitten. De vrouw naast me deed voor we vertrokken een kruisteken en ik begrijp echt waarom. Vele kopstoten en een uur later kwamen we aan in Kofrokom. Het was al direct duidelijk dat we niet in het juiste dorpje zaten want we zaten in de Middle of Nowhere en er was nergens Afrikaanse kunst te bespeuren. We hadden natuurlijk wel veel bekijks want ja kdenk dat we de eerste obruni's in het dorpje waren. Bezorgde bewoners brachten ons naar de secretaris van het dorp. Een vriendelijke oude man die naar onze missie vroeg. En wij dan maar vertellen dat we dachten dat het een kunstdorpje was, die vent moet wel gedacht hebben. Maar geen nood. Hij heeft ons een rondleiding gegeven in het dorp en we mochten op visite bij 2chiefs van de omliggende dorpjes. En de man vond het zo erg dat we speciaal naar het dorpje waren gekomen om kunst te zien dat hij verschillende mensen heeft aangesproken om in hun huizen te kijken voor afrikaanse kunst. Met als gevolg dat we een Afrikaans bewerkte wandelstok, 2 onafgewerkte drums en de persoonlijke spullen (zwaarden,...)
van de chief hebben gezien. Jaja twas een geslaagde maar vooral grappige voormiddag.
Toen we besloten om terug te keren moesten we een shared taxi nemen. Dit wil zeggen dat je toelaat dat er andere mensen meerijden. De taxi chauffeur hield blijkbaar echt van sharen want na 5 minuten zaten we met 7 in een 5 persoonswagen. Lekker veilig. De laatste twee mensen die ingestapt waren dat was wel een ander verhaal. Het waren 2 vrouwen en de ene vrouw was halfnaakt en zag er echt slecht uit. Toen ze instapte zag ik al daat haar arm in het verband zat maar toen draaide ze zich om en haar rug was helemaal verwond. Er waren echt plakken huid van haar rug en op bepaalde plaatsen zag je zelfs witte huid. Ook hing ze vol met bloed en haar oor zag er ook niet te best uit. (Hier op televisie tonen ze vaak een video over interfamiliaal geweld, ik denk dat deze vrouw hier ook het slachtoffer van was want haar verwondingen zagen er net zo uit.) Ze was dus op weg naar het ziekenhuis maar gedurende de rit konden we haar enkel maar horen wenen en kreunen. Kan ook moeilijk anders als je zo gewond de achterbank moet delen met drie anderen. Twas echt zielig om te zien. Ja veel Afrikaanse kunst hadden we die dag niet gezien maar wel veel andere dingen. Toen we terug in Kumasi waren kwamen we een vriend van Nicole tegen. Die wist ons te vertellen dat het dorpje Kofofrom slechts op 5 minuten rijden van het stad lag en dat wij waarschijnlijk in Akofofrom waren geweest, maandag nemen we een tweede poging om in het dorpje te geraken ;-)
* Eten:
I love Fufu. Jaja tis echt waar. In het begin vond ik het niet zo lekker maar nu ben ik er echt verzot op. Het is misschien ook omdat ik niet meer weet hoe lekker eten smaakt maar ik heb me nu volledig aangepast aan het Afrikaanse eten. Er is wel 1 iets dat ik hier verschrikkelijk mis in het eten en het is, mama hou je vast, groentjes. In BelgiE ben ik niet echt een groenteneter maar kdenk dat dat wel anders zal zijn als ik terug ben. Hier zijn de enige groenten die we eten tomaten en ajuinen en af en toe eens een soort van paprika. Jaja kdenk dat wanneer ik thuis kom me echt volledig zal laten gaan ;-)
* Nicole mijn medehuisgenootje is echt een aangename. Ze is sinds 15 oktober in Ghana maar blijft maar tot 25 december in Kumasi. Daarna gaat ze naar een ander project in een andere regio tot het einde van maart. Dit is wel spijtig maarja misschien komt er dan een andere vrijwilliugster, we zullen wel zien. Gisterenavond zijn we een fles wijn gaan halen en chocoladekoekjes. Beiden waren niet zo lekker maar twas toch gezellig.
* December. Jaja de feestmaand komt eraan maar kdenk dat het hier maar stilletjes zal voorbij gaan. Zoals jullie weten woon ik bij getuigen van Jehova en die vieren geen verjaardagen en ook geen kerstmis. Dus tzal hier maar een feestloze decembermaand worden maarja kzal het dan volgend jaardubbel zo hard vieren.
Ale kzal jullie nu laten veel groetjes en tot de volgenden
- Als jullie foto's willen zien van mijn nieuwe gezin dan kan je eens een kijkje nemen op nicolewillems.mytravelactive.nl Dit is het dagboekadres van mijn huisgenootje. En je moet er geen www voor typen!
Ok dan ga ik nu over naar het verslag van deze week:
* Zondag zijn we naar een Ashanti festival geweest. Alle chiefs kwamen samen wat voor een nogal kleurrijk spektakel zorgde. Ze waren allemaal in hun traditionele kledij en er waren ook drummers. We hebben ook de Ashanti koning gezien, hij heeft zelfs naar ons gezwaaid. Ja het was wel eens interessant om te zien. Het festival was in het Manheyia paleis dat slechts een half uurtje wandelen is van waar ik woon. En op de weg naar het paleis hebben we een ontdekking gedaan. Er is een complex met een Pizza-Inn, Chicken-Inn en Creamy inn. We hebben de Creamy Inn al getest en het was echt leuk om eens een ijsje te eten want dat kennen ze hier niet echt.
*Deze week zijn we ook naar een begrafenis geweest van iemand uit het dorp. Het was in feite nog niet de echte begrafenis maar het was het moment waarop ze gingen beslissen wanneer ze hem effectief gaan begraven. Hier is het niet zo dat je binnen een week begraven bent, soms kan er 7 jaar zitten tussen het moment dat iemand sterft en het moment dat iemand begraven wordt. Het zijn enkel de armen die binnen een week begraven worden omdat zij geen geld hebben om het mortuarium te betalen.
Een begrafenis is hier echt een feest. Geen triestige gezichten maar iedereen is aan het zingen en aan het dansen. Het is raar om te zien maar hier een gewoonte. Iedereen is in het zwart en rood gekleed.
Nicole en ik moesten ook dansen. in het midden van het plein. En plezant dat dat was. niet echt dus maarja we moesten meedoen e ;-)
*Ons Afrikaans kleedje is deze week ook gebracht. Tjah tis AFrikaans. Tis een beetje een boerinnenkleedje van model maar wel grappig om te zien. Kdenk dat ik het ga aandoen wanneer ik terugkeer.
*In het weeshuis zijn er deze week terug een paar nieuwe kindjes binnengebracht. De jongste is 3 dagen en het oudste is eigenlijk al een peuter van 2, die Adjoa heet. Ze heeft heel de week nog bijna niets anders gedaan dan gehuild, wat natuurlijk wel te verstaan is. En iedere keer we naar buiten gaan zie je haar echt achter iets zoeken, ik denk haar vader omdat ze constant Dadieee zit te schreeuwen. HEt is echt triestig om haar zo te zien maar ze zal er wel gewoon aan worden hoop ik. Ik kan soms echt niet verstaan dat ouders zo'n schatten van kinderen achterlaten. Er is een jongetje, Franklin, en zijn ouders hebben hem gewoon op de markt achtergelaten. Natuurlijk zijn ze soms misschien beter af in het weeshuis dan thuis maar dan nog. Het is hier ook zo'n cultuur van wanneer er iets met de moeder gebeurt de vader de zorg voor het kind niet op zich neemt maar het idd naar een weeshuis of zo brengt. En wat er ook vaak gebeurt is dat wanneer het kind ouder is 12 of zo de ouders het terug komen ophalen omdat het kind dan kan gaan werken en geld verdienen voor hen. Echt frustrerend maar jammer maar helaas niet veel aan te doen.
*Dorpsgek; Jaja. Een buurjongen van ons is een echte dorpsgek. In het begin was het eerder akelig maar toen heeft Helen uitgelegd dat het een mentaal zwakke persoon is. Ik denk dat hij 20jaar of zo is en hij houdt ervan om in zijn bloot bovenlijf te dansen. En als hij danst is het net of hij in trance gaat maar dit is niet het enigste. Hij is verslaafd aan talkpoeder en poedert hem telkens helemaal in met talkpoeder en gooit ook constant poeder in de lucht als hij aan het rondhuppelen is en roept dan dat hij een obruni (blanke) is. Maar het grappigste van al is dat wanneer hij ook aan het dansen is hij om de vijf minuten TSJAK roept (de mensen van de scouts zullen de grap wel verstaan). Tis echt grappig maar kzou hem toch niet graag in de donkerte tegenkomen. Kdenk dat het het type is om in Beschut Wonen te wonen. Mama en de collegas; Ge moet maar laten weten of ik hem moet meebrengen he.
* Nederlandse boeken; Deze week hebben we ontdekt dat vorige vrijwilligers een paar boeken hebben achtergelaten. Het doet echt deugd om eens iets Nederlands te lezen maar ik heb deze week al drie kajoekels van boeken uitgelezen. Ik denk dat ik nog een boekenwurm zal worden.
* Kofrofrom, staat in de bradt guide beschreven als een dorpje ideaal om Afrikaanse kunst te bewonderen. Dus Nicole en ik wilden dit wel bezoeken dus gingen we zaterdag er naartoe gaan. Onze gastmoeder had gezegd dat we een trotro moesten nemen. Dus zijn we naar het trotro station bij de markt geweest. Een hectische, chaotische hulp maar er was een Ghanees zo vriendelijk om ons te helpen. Hij riep de hulp in van een stuk of andere 10 Ghanezen omdat hij niet 100procent zeker was maar na veel discussieren heeft hij ons toch op de juiste trotro gezet, Dachten we. Normaal gezien was het slechts op 6km van kumasi maar na een uur rijden waren we het dorpje nog altijd niet tegengekomen maar het eindstation was Bekwai en het dorpje lag op de Old Bekwai Road. Toen we het de medepassagiers vroegen zeiden ze dat we een andere trotro moesten nemen in Bekwai, Eenmaal in bekwai aangekomen moesten we in de blauwe trotro stappen, die half uit elkaar hangde, vooral aan de binnenkant dan. De eerste km's gingen nog goed maar dan was er ineens geen asfalt meer maar alleen nog bulten en pitten. Twas nog erger dan op een roetsjbaan zitten. De vrouw naast me deed voor we vertrokken een kruisteken en ik begrijp echt waarom. Vele kopstoten en een uur later kwamen we aan in Kofrokom. Het was al direct duidelijk dat we niet in het juiste dorpje zaten want we zaten in de Middle of Nowhere en er was nergens Afrikaanse kunst te bespeuren. We hadden natuurlijk wel veel bekijks want ja kdenk dat we de eerste obruni's in het dorpje waren. Bezorgde bewoners brachten ons naar de secretaris van het dorp. Een vriendelijke oude man die naar onze missie vroeg. En wij dan maar vertellen dat we dachten dat het een kunstdorpje was, die vent moet wel gedacht hebben. Maar geen nood. Hij heeft ons een rondleiding gegeven in het dorp en we mochten op visite bij 2chiefs van de omliggende dorpjes. En de man vond het zo erg dat we speciaal naar het dorpje waren gekomen om kunst te zien dat hij verschillende mensen heeft aangesproken om in hun huizen te kijken voor afrikaanse kunst. Met als gevolg dat we een Afrikaans bewerkte wandelstok, 2 onafgewerkte drums en de persoonlijke spullen (zwaarden,...)
van de chief hebben gezien. Jaja twas een geslaagde maar vooral grappige voormiddag.
Toen we besloten om terug te keren moesten we een shared taxi nemen. Dit wil zeggen dat je toelaat dat er andere mensen meerijden. De taxi chauffeur hield blijkbaar echt van sharen want na 5 minuten zaten we met 7 in een 5 persoonswagen. Lekker veilig. De laatste twee mensen die ingestapt waren dat was wel een ander verhaal. Het waren 2 vrouwen en de ene vrouw was halfnaakt en zag er echt slecht uit. Toen ze instapte zag ik al daat haar arm in het verband zat maar toen draaide ze zich om en haar rug was helemaal verwond. Er waren echt plakken huid van haar rug en op bepaalde plaatsen zag je zelfs witte huid. Ook hing ze vol met bloed en haar oor zag er ook niet te best uit. (Hier op televisie tonen ze vaak een video over interfamiliaal geweld, ik denk dat deze vrouw hier ook het slachtoffer van was want haar verwondingen zagen er net zo uit.) Ze was dus op weg naar het ziekenhuis maar gedurende de rit konden we haar enkel maar horen wenen en kreunen. Kan ook moeilijk anders als je zo gewond de achterbank moet delen met drie anderen. Twas echt zielig om te zien. Ja veel Afrikaanse kunst hadden we die dag niet gezien maar wel veel andere dingen. Toen we terug in Kumasi waren kwamen we een vriend van Nicole tegen. Die wist ons te vertellen dat het dorpje Kofofrom slechts op 5 minuten rijden van het stad lag en dat wij waarschijnlijk in Akofofrom waren geweest, maandag nemen we een tweede poging om in het dorpje te geraken ;-)
* Eten:
I love Fufu. Jaja tis echt waar. In het begin vond ik het niet zo lekker maar nu ben ik er echt verzot op. Het is misschien ook omdat ik niet meer weet hoe lekker eten smaakt maar ik heb me nu volledig aangepast aan het Afrikaanse eten. Er is wel 1 iets dat ik hier verschrikkelijk mis in het eten en het is, mama hou je vast, groentjes. In BelgiE ben ik niet echt een groenteneter maar kdenk dat dat wel anders zal zijn als ik terug ben. Hier zijn de enige groenten die we eten tomaten en ajuinen en af en toe eens een soort van paprika. Jaja kdenk dat wanneer ik thuis kom me echt volledig zal laten gaan ;-)
* Nicole mijn medehuisgenootje is echt een aangename. Ze is sinds 15 oktober in Ghana maar blijft maar tot 25 december in Kumasi. Daarna gaat ze naar een ander project in een andere regio tot het einde van maart. Dit is wel spijtig maarja misschien komt er dan een andere vrijwilliugster, we zullen wel zien. Gisterenavond zijn we een fles wijn gaan halen en chocoladekoekjes. Beiden waren niet zo lekker maar twas toch gezellig.
* December. Jaja de feestmaand komt eraan maar kdenk dat het hier maar stilletjes zal voorbij gaan. Zoals jullie weten woon ik bij getuigen van Jehova en die vieren geen verjaardagen en ook geen kerstmis. Dus tzal hier maar een feestloze decembermaand worden maarja kzal het dan volgend jaardubbel zo hard vieren.
Ale kzal jullie nu laten veel groetjes en tot de volgenden
Dikke kus Ruth
posted by Ruth @ 5:57 AM
2 Comments:
Fijn om nog es iets te kun lezen, had de vorige alweer zeven keer doorlezen :p
Twas dus echt e goe idee om alle feestdagen al op voorhand te geven é Ruthje :D
Al die avonturen die je meemaakt, et is daar echt zo enorm extreem. Veel sterkte nog!
Groetjes, Bert.
P.S.: hehe, tsjak ^^
eeyla ruth'je,
Heb die foto's eens bekeken op die andere site en die foto in je kleed is echt subliem ! mega grappig! Had nooit gedacht da jij een boekenwurm ging worden. Ik blijf er gewoon iedere week van versteld staan wat jij daar allemaal meemaakt : avonturen genoeg! Ben blij dat het eten je nu steeds meer bevalt. Kijk al weer uit naar je volgend berichtje.
heel veel groetjes en een dikke knuffel
lies
xxx
Post a Comment
<< Home