3 maand

Jajah,
tlijkt of ik gisteren jullie nog vertelde dat ik al 2 maand in Ghana was maar nu is het er ondertussne al 3. Tis echt raar. Vorig jaar was 2 weken naar Polen een lange vakantie maar nu lijkt dit een peulschil in vergelijking met dit. Toch heb ik hier echt al een thuisgevoel. Kdenk dat het eind april gaat zijn alsof ik op vakantie naar Belgie kom. Maar wees gerust kzal in Belgie blijven hoor. Want hoe groot het thuisgevoel hier ook is, ik zou hier nooit voorgoed kunnen leven. En de twee voornaamste redenen hiervoor zijn: onderwijs en gezondheidszorg. Echt aan al de andere dingen: eten, gewoontes,... zou ik me gerust kunnen aanpassen maar ik zou niet kunnen leven met de huidige gezondheidszorg en het niveau van onderwijs. Op zo`n momenten besef je hoe gelukkig je bent als je in Belgie geboren bent. Al kan ik me nu wel voorstellen dat de blokkende medemens op dit moment denkt; Was ik maar in Afrika geboren dan zat ik nu niet te blokken. Maar lieve blokkertjes, weet dat ik aan jullie denk en al een heel pak kaarsen heb gekocht om te laten branden in de moeilijke examentijd. En je weet het:

Blokken is voor NERDS...en voor mensen die ergens willen raken in het leven ;-)

Ok na mijn betoog van medeleven aan die arme blokzwijnen zal ik maar beginnen aan mijn verslag van deze week. Het is tenslotte al een jaar geleden dat ik jullie iets heb laten horen.

Oudejaar is hier ook stilletjes voorbijgegaan, de getuigen van Jehova vieren dit niet. Tjah tzijn geen echte feestneuzen die mensen. En zondagmorgen is het gezin vertrokken naar hun familie in Accra waardoor ik samen met de nichtjes (huisslaven) alleen achterbleef. Maar kvond het niet erg. Eindelijk een beetje rust in huis want nu het vakantie is zijn Cooby, Effieuw en Mamietie razend druk om over de moeder nog maar te zwijgen ;-) Ook was het ontzettend leuk om de nichtjes Cynthia en Alice eens ontspannen te zien en zich als normale pubers te zien gedragen. Als Helen er is moeten ze zich altijd onderdanig gedragen. Als we `s avonds tv zitten te kijken moeten zij normaal op tuinstoelen achter de zetels zitten. Echt zo`n Hierarchische boel maar blijkbaar wel een van de normaalste zaken in Ghana. Wel werd ik deze week tweemaal ingezet als persoonlijke wekdienst voor Cynthia die op tijd moest opstaan om de broodovens aan te zetten. Dit was telkens op het geweldige uur van 4 in de morgen maar ik kon nadien terug in mijn bed kruipen.

Ookal viel er dan niet meer veel te slapen want om 4 uur begint het dorp terug te leven. En dit merk je doordat vanaf 4 uur de gemeenschappelijke kraan, waar veel mensen hun water komen halen constant aan staat. Met het nodige geklets van de mensen die er staan te wachten erbij. Echt ik leef hier zonder horloge maar ik kan perfect zeggen hoe laat het is. Zowel overdag als `s nachts. Als het `snachts stil is buiten dan is het 1uur en dit blijft zo tot 4 uur maar anders is er constant lawaai. Op oudejaarsavond daarintegen was er minder lawaai dan verwacht. Ik had gedacht dat er vuurwerk ging zijn maar buiten een paar klekbommetjes bleef het stil. Dit komt voornamelijk door de manier waarop Ghanezen nieuwjaar vieren, of beter gezegd oudejaarsavond. Die vieren ze in de kerk. Op nieuwjaarsdag werd er daar volop verslag over uitgebracht op het nieuws.

Op nieuwjaar heb ik een dag conge genomen. Tmag ook wel eens. En kheb echt de luiaard uitgehangen. Gewoon heel de dag in de zetel gelegen en alleen eruit gekomen om iets te eten. Tjah de boog kan niet altijd gespannen staan e ;-) Wat ik eigenlijk nog niet verteld heb is dat het eten hier echt niet zoals in Europa een moment is waarbij je gezellig samen zit. Hier is het echt zo van. Iedereen neemt een bord en gaat ergens anders in het huis gaan zitten. Toen Nicole er nog was had ik haar nog natuurlijk maar nu zit ik alleen. Maaar ik heb deze week Helen van Syto (de organisatie) gezien en ze zegt dat er waarschijnlijk in de loop van de maand een nieuwe vrijwilligster gaat komen in het gezin. WE zullen zien e maar tzou toch aangenaam zijn (als het zelf een aangename is natuurlijk)

Dinsdag ben ik dan naar het weeshuis geweest. Het is nog altijd vakantie dus nog altijd lekker drukke kinderen. Ik ben dan maar met ze naar buiten geweest. Ze hebben gespeeld met zand. En weet je hoe ze hier zandtaartjes maken. Jaja op zijn Afrikaans natuurlijk. Neem een pot. Vul die met zand en andere vuiligheid. Plas er op. En kneed dit mengsel zorgvuldig met je handen. Jaja hoe waren we zelf als we jong waren ;-) Ah ook heeft Zakola een van de kleuters al de kleurpotloden die Patricia voor een dag had meegebracht naar het weeshuis in het toilet gegooid. Het toilet was natuulijk niet doorgespoeld. Hihi was wel grappig ook al vond patricia dit niet.

Voor de rest eigenlijk niet zoveel speciaals gebeurd in het weeshuis. Ik heb wel Kojo, de oudste baby (8maanden) zijn eerste vast voedsel mogen geven. Yam met een eigenaardig sausje. Natuurlijk met de handen. Nadien lag de helft van het voedsel op mijn schoot maar de andere helft was toch in zijn mond geraakt!

Deze week is het weer wel enorm veranderd. Het Hamattan seizoen is volledig doorgebroken. Dit betekent dat de wind van de Sahara het land binnengeblazen wordt. Waardoor er een sterke wind is en het mistig is door het zand in de lucht. Er is dus veel wind en het voelt zelfs koud aan (Het gaat hier wel nooit onder de 24 graden) maar toch is het echt een koud gevoel. Maar die hevig verandering zorgt er wel voor dat de helft van de Ghanezen en ikzelf met een verschrikkelijke verkoudheid rondlopen. Gelukkig heb ik een potje vicks uit Belgie meegenomen en neusdruppels. Want die zijn hier niet zo gemakkelijk te vinden.

Ik heb er deze week trouwens ook mijn vlechten uitgehaald wegens hevige jeuk. Ja dit krijg je als het warm weer is en je haar niet deftig kunt wassen. Echt ik heb gezegd dat ik met vlechtjes naar huis zou komen maar nu ben ik daar nog niet zo zeker van. Echt, Kdenk dat de helft van mijn eigen haar meegekomen is met mijn vals haar. En nu telkens ik mijn haar kam blijven er plukken in mijn kam hangen. Niet echt gezond denk ik maar kben gelukkig nog niet kaal ;-)

Deze week was er trouwens een programma over gezondheid op televisie. En het ging over hartaanvallen. En het ging erover hoe je iemand naar het ziekenhuis moest brengen. ER werd nauwkeurig gezegd hoe je iemand in de taxi moest leggen. Ze zeiden er zelf bij dat er geen enkele Ghanees een ambulance gebruikt omdat die hier alleen maar gebruikt worden om lijken te voeren dus alles gebeurt hier met de taxi. Ik maak meerdere malen in een week ook gebruik van een taxi om naar het stad te gaan. Maar deze week zat ik toch niet echt op mijn gemak. Ze rijden hier al als halve zotten maar had trouwens ook het gevoel dat de chauffeur niet meer zo nuchter was. Maar kben gelukkig toch veilig thuis geraakt. Echt hoe ze hier rijden. Tis echt druk in het centrum en er zijn veel kruispunten en de voorrangsregel is hier zo een beetje van: Wie het vlugst kan toeteren heeft voorrang. En probeer maar eens te weten te komen wie eerst was... Echt ze rijden hier als zotten. Kzou hier nooit zelf achter het stuur durven zitten denk ik. Toen ik uit de taxi kwam werd er ineens gesist naar me. tsssssssssss tssssssssss. Dit is hier de normale gang van zaken om iemand zijn aandacht te trekken. En het is echt effectiever dan luid te roepen probeer het zelf maar ;-) Er was blijkbaar geld uit mijn zak gevallen toen ik uitstapte en een voorbijganger had het gezien en wees mee erop. Wat wel aardig was natuurlijk. Het was een briefje van 20000cedi, Het grootste briefje die er bestaat en het komt ongeveer overeen met een kleine 2 euro. Echt in Belgie zou je misschien nog geen moeite doen om het op te rapen maar hier kun je bijna 2dagen eten met 2euro. Ja zo`n verschil met thuis. Echt het is hier goedkoper dan in BelgiE maar toch begin ik helemaal in cedi`s te redeneren en te denken. Ook merk ik dat ik het gemakkelijker begin te vinden om dingen in het Engels te zeggen dan in het Nederlands. Toen Nicole er was spraken we nog geregeld Nederlands maar sindsdien ze is vertrokken is het enkel en alleen maar Engels. Kdenk dat het een aanpassing zal zijn om thuis terug Nederlands te spreken. Om dan nog maar te zwijgen over het West Vlaams. Maar dat zijn zorgen voor morgen e...

Ale kzal jullie dan laten. Tot volgende week en een hele dikke kus

xxx-Ruth-xxx