Week 16 en 17

Jaja tis eventjes geleden maar hier ben ik terug.
Eerst en vooral: Farid en Hilde een dikke proficiat!!!!!!!!!
Dan nu mijn verslagje van de laatste twee weken.
In het weeshuis verloopt alles goed. We zijn nu echt met een leuke groep vrijwilligers en we kunnen veel doen in het weeshuis. Dit wordt geweldig geapprecieerd door het personeel. Er is vorige week een nieuw kindje bijgekomen. Mary. 2tal jaar oud. Maar we noemen haar Pebbles want ze had een fantastische palboomstaart toen ze bij ons kwam. Die is er spijtig genoeg vorige week afgesneden maar toch is het nog steeds Pebbles. Het is echt een vrolijk meisje maar ze heeft denk ik de een of andere huidziekte. Echt van kop tot teen heeft ze kleine wondjes over haar lichaam. Tziet er niet echt gezond uit.
Deze week is er wel iets speciaals gebeurd. Franklin, een van de 2 jarigen heeft mijn naam gezegd. Het klonk wel meer als Ruuf maar twas toch wel leuk. De andere vrijwilligers zeggen dat het zo hard opvalt dat de kinderen mij kennen. Michela zei laatst dat de 2maanden oude baby Insjerrah altijd zo sterk op mijn stem reageert. Echt leuk om te horen.
Vorige week ben ik dus naar Mole National Park geweest en geloof me twas een hele belevenis.
We zijn donderdagmorgen vertrokken. Normaal gezien vertrok de bus om 7u maar ja we zijn hier in Afrika dus dat werd 8u30. Dit was dikke shit want de bus naar Mole vertrekt in Tamale om 15u dus we waren er al bijna zeker van dat we die gingen missen. Dikke shit dus.
Het was een lange reis met de bus. Echt het Noorden is zo verschillend met Kumasi. We zijn veel kleinde dorpjes gepasseerd met kleine ronde hutjes. Kdenk dat dit het beeld is dat de meesten van Afrika hebben. Echt twas raar om te zien. Toen we uit de bus kwamen werden we letterlijk besprongen door taxi chauffeurs. We zeiden dat we met de bus naar Mole wilden gaan maar ze wisten ons te vertellen dat die al een uur geleden vertrokken was. Daar stonden we dan... Wat gingen we doen...... Een nacht in Tamale blijven of een taxi nemen. Ze vroegen 700000cedi voor een taxi. DIt komt overeen met een 65tal euros wat schandalig veel is. Maar we hebben het toch gedaan. We konden de prijs door 4delen dus dat scheelde wel en zo wonnen we ook een dag. Daar gingen we dan met de taxi, een opel vectra van ik schat 10 a 15jaar oud. Eerst stopten we nog aan de taxi chauffeur zijn huis want hij moest zijn vrouw op de hoogte brengen dat hij niet voor morgen ging thuis zijn. Hij had ons ook al op voorhand verwittigd dat het een 5uur durende reis ging worden. Daar gingen we dan....de eerste 80km verliep vlotjes maar toen zagen we een bord dat zei: Mole 86km. We moesten rechtsaf slaan en daar was er een `weg` als je het al zo kan noemen. Een zandbaantje vol putten en hobbels. Om het een beetje kort te maken. We zijn 4 keer stilgevallen. En geloof me of we nu achter ons keken of voor ons er was niks anders te zien dan bomen en een lege weg. Maar de taxi chauffeur stelde ons gerust door te zeggen dat de reparatie maar small small ging duren en dat zijn wagen hem nog nooit in de steek had gelaten. Wat een geruststelling. Ook konden de ruiten van de taxi niet dicht waardoor we lekker bruin waren toen we in Mole toekwamen. Mijn zwarte broek was zelfs bruin. Echt twas lang en vermoeiend maar een leuk avontuur. Toen we in Mole toekwamen waren er gelukkig nog 4 bedden vrij in de Dormitory. WE snakten allemaal achter een douche. Maar we hadden het fantastisch geluk dat er geen stromend water was en geen elektriciteit. Er stonden gelukkig een paar emmers water gevuld maar geloof me om je in het donker te wassen....De volgende morgen zagen mijn pastelgroene lakens er ook lekker bruin uit ;-)
De volgende morgen terug vroeg moeten opstaan voor de safari. Die vertrok om 6u30. Ik had enkel maar mijn Teva`s mee maar dat was voor onze ranger niet goed genoeg. Ik had geluk want ik kon een paar mooi zwarte lubberen laarzen huren. Echt geloof me dat ziet er fantastisch uit in combinatie met een zwarte short. Toen begonnen we onze wandeling. Na een half uur hadden we al prijs. Er stonden 2 olifanten (moeder en baby) water te drinken aan de poel. We zijn op een platform gaan zitten een paar meters van hen. Twas echt fantastisch om te zien. We zijn daar een halfuur blijven zitten maar kzou er dagen kunnen zitten. Tis niet dat ik nog nooit een olifant had gezien maar gewoon het besef dat die olifanten vrij in de natuur leven. We hebben in de poel trouwens ook krokodillen gezien. Op de rest van onze tocht hebben we nog okapi`s, apen, pumba zwijntjes,... gezien. Tis wel moeilijk om dieren te fotograferen. Maar die van de olifanten zijn goed gelukt want die zijn niet zo snel ;-)
Toen we terugkwamen van onze safari zijn we naar het zwembad getrokken en hebben daar heel de middag gerelaxed. In de late namiddag kregen we het bezoek van pumba zwijntjes en veel apen. Bavianen en andere apen. En geloof me ze kwamen verschrikkelijk dicht en ze waren niet zo vriendelijk. Juist voor het donker kwam er ook een olifant het domein opgelopen. Dit gebeurt blijkbaar af en toe eens en een paar weken geleden is er zelfs een water uit het zwembad komen drinken.
Na deze fantastische dag zijn we vroeg in ons bed gekropen want de bus naar Tamale vertrekte de volgende ochtend om 4uur. Toen we in Tamale aankwamen hebben we een ticket geboekt voor de bus naar Kumasi voor de volgende dag. We hebben die dag Tamale een beetje verkend. Tis heel anders dan Kumasi. Veel kalmer. Savonds zijn we gaan eten op een dakterras. In het midden van de nacht werd ik wakker van de buikpijn en het lawaai buiten. Nadat ik van het toilet kwam keek ik even naar buiten. Er was blijkbaar een nachtclub naast ons hotel. Ik zag ook enkele obruni`s staan en ik hoorde een bekende lach. Ik ben direct in mijn kleren gesprongen en naar buiten gelopen. Daar was Kimberly. Tdeed echt raar om haar terug te zien en kheb het gevoel dat we beiden al veel veranderd zijn dus wees maar voorbereidt als we terug naar huis komen ;-)
De volgende dag terug een lange busreis gehad maar we zijn veilig en wel thuis geraakt. Echt twas leuk maar vermoeiend.
Ale kzal jullie nu laten.
Dikke kus en tot de volgenden

xxx Ruth xxx

Week 15

Jaja maandag is het zover. Dan zit ik in de helft van mijn verblijf!!! Nog 3 maandjes en een half en jullie zien mij terug, willen of niet ;-)

Deze morgen lagen er op de ontbijttafel 3 brieven op mij te wachten. Merci mama en papa, Marleen en Patrick en vooral Tante Amelie en Nonkel Alidoor uit Heusden Zolder.

Eventjes een kort berichtje voor Amelie en Alidoor;

Tante ik hoop dat het met je been beter gaat. Ik kijk al uit naar de appelcompote die jullie mij zullen opsturen. En nee tante ik ben niet bang van de grote apen want toen ik nog in Belgie was leefde er een veel grotere aap in Zeebrugge, Masto genaamd ;-). Ik wens jullie veel plezier op jullie groepsreis naar Lourdes met de Bond van de Gepensioneerden. Kben blij voor jullie dat Marleen en Patrick zich ook ingeschreven hebben voor die reis!!!

Vele groetjes jullie nichtje

Ok velen van jullie zullen niet snappen wat dit heeft te betekenen maar zolang dat Amelie en Alidoor het maar begrijpen is het in orde.

Dan ga ik nu over naar mijn verslag van deze week.

Zondag ben ik er echt ingevlogen en heb mijn kamer opgeruimd. Daar valt nu ondertussen al niet veel meer van te merken maarja gelukkig loopt mama hier niet rond en ziet ze de rommel ook niet ;-) Toen ik mijn rugzak aan het schommelen was heb ik een leuke ontdekking gedaan. Heb twee versgewassen zakdoekjes uit Belgie gevonden. Echt leuk en tkwam trouwens goed van pas want mijn snotvalling draait hier nog altijd op volle toeren. Voor de rest heb ik zondag zoals

altijd gehouden om te luieren.

Maandag toen ik van het weeshuis terug kwam was de rust verdwenen thuis. Het gezin was terug van hun reis naar Accra. Tis nu weer lekker druk in huis maar kgeef er niet om. Het was leuk om weer eens een beetje drukte rond mij te hebben. En druk was het. Hier is het dus niet abnormaal dat de televisie en de radio op het zelfde moment volle bak staan te spelen. Je kan dan zowel niets meer van de televisie verstaan als van de radio maarja de Ghanezen zijn nu eenmaal verslaafd aan lawaai denk ik. In het gezin hebben ze een aantal cd`s van internationale artiesten. De artiesten die hier trouwens het meest populair zijn: Westlife, Celine Dion en R Kelly. Pure fun dus. Maar Kobi mijn broertje heeft nog een andere cd waar ik tot mijn grote schaamte alle liedjes bijna kan meezingen. De cd van de Backstreet Boys. Jaja sentiment sentiment.
TOen ik dinsdag in het weeshuis kwam merkte ik direct op dat Adjoa er niet was. Het meisje dat een paar maanden geleden is toegekomen en bij wie ik er in geslaagd was een glimlach op haar gezicht te toveren. Toen ik vroeg waar ze was vertelde het personeel me dat haar ouders haar hebben komen ophalen. Dan vraag ik me toch af of ze zoveel beter af is bij haar ouders. Haar gezondheid is al miserabel en khoop alleen maar dat ze thuis goed verzorgd wordt.
Patricia de ambetante vrijwilligster had dinsdag ook fantastisch nieuws ze blijft 4 weken langer. Joepiejajeeeeeee. Man man man. Tis wel duidleijk dat ze niet enkel en alleen op mijn zenuwen werkt maar ook op dat van het personeel. Het personeel begint echt grove opmerkingen te maken tegen haar maar tis echt haar eigen schuld. Hoe zeggen ze dat: je oogst wat je zaait. Echt zo toepassleijk in dit geval. Deze week heeft iemand van het personeel zelfs per ongeluk haar sjaal in stukjes geknipt om als luier te gebruiken. Ze dacht dat het bij de oude kledingsstukken hoorde dat ze aan het versnijden was. Tjah tis hier trouwens toch te warm op een sjaal te dragen. Ik heb nadien wel 5minuten de slappe lach gehad.
Woensdag zijn er 2 nieuwe vrijwilligsters bijgekomen in het weeshuis en in de loop van de maand komen er nog een 4tal. Veel te veel maajra we zullen wel zien hoe het uitdraait. Vanaf 2 feb zou er trouwens een nieuwe in mijn gezin komen.
Ik ga volgende week met Kim en Michela (de 2 nieuwe vrijwilligsters) naar Mole National Park dus kheb goede vooruitzichten. Kim en Michela zijn echt heel aardig maar kdenk dat iedereen aardig is in vergelijking met Patricia ;-)
Ik heb woensdag ook voor de eerste keer nieuwe kleren voor mezelf gekocht. En geloof me dat is hier een hele onderneming. Bijna alle kledij hier zijn zoals ze het hier noemen, Obruni Dead, kleren. Tweedehandskleren dus. Kdenk dat alles wat we bij ons in de kleercontainer gooien hier terechtkomt. Deze kledij verkopen ze dan op de markt. Ik heb een tshirt van de H&M voor 1euro gekocht en dan een jeansrok voor 3euro. Bij die jeansrok heb ik wel moeten gokken voor de maat want op de markt kan je geen kledij passen en er hangde ook geen plakkaatje in de rok. Maar hij past dus geen probleem.
Donderdag heb ik een nieuwe culinaire ontdekking gedaan. Mango. mmmmmmmmmmm twas de eerste keer dat ik mango at maar twas echt heel lekker. Ook heb ik hier in Ghana watermeloen leren eten. Njam Njam Njam.
Voor de rest deze week niet zoveel speciaals gebeurd. Tzal nu wss tot over 2 weken zijn aangezien dat ik volgende week in Mole ben.

Dikke kus Ruth

3 maand

Jajah,
tlijkt of ik gisteren jullie nog vertelde dat ik al 2 maand in Ghana was maar nu is het er ondertussne al 3. Tis echt raar. Vorig jaar was 2 weken naar Polen een lange vakantie maar nu lijkt dit een peulschil in vergelijking met dit. Toch heb ik hier echt al een thuisgevoel. Kdenk dat het eind april gaat zijn alsof ik op vakantie naar Belgie kom. Maar wees gerust kzal in Belgie blijven hoor. Want hoe groot het thuisgevoel hier ook is, ik zou hier nooit voorgoed kunnen leven. En de twee voornaamste redenen hiervoor zijn: onderwijs en gezondheidszorg. Echt aan al de andere dingen: eten, gewoontes,... zou ik me gerust kunnen aanpassen maar ik zou niet kunnen leven met de huidige gezondheidszorg en het niveau van onderwijs. Op zo`n momenten besef je hoe gelukkig je bent als je in Belgie geboren bent. Al kan ik me nu wel voorstellen dat de blokkende medemens op dit moment denkt; Was ik maar in Afrika geboren dan zat ik nu niet te blokken. Maar lieve blokkertjes, weet dat ik aan jullie denk en al een heel pak kaarsen heb gekocht om te laten branden in de moeilijke examentijd. En je weet het:

Blokken is voor NERDS...en voor mensen die ergens willen raken in het leven ;-)

Ok na mijn betoog van medeleven aan die arme blokzwijnen zal ik maar beginnen aan mijn verslag van deze week. Het is tenslotte al een jaar geleden dat ik jullie iets heb laten horen.

Oudejaar is hier ook stilletjes voorbijgegaan, de getuigen van Jehova vieren dit niet. Tjah tzijn geen echte feestneuzen die mensen. En zondagmorgen is het gezin vertrokken naar hun familie in Accra waardoor ik samen met de nichtjes (huisslaven) alleen achterbleef. Maar kvond het niet erg. Eindelijk een beetje rust in huis want nu het vakantie is zijn Cooby, Effieuw en Mamietie razend druk om over de moeder nog maar te zwijgen ;-) Ook was het ontzettend leuk om de nichtjes Cynthia en Alice eens ontspannen te zien en zich als normale pubers te zien gedragen. Als Helen er is moeten ze zich altijd onderdanig gedragen. Als we `s avonds tv zitten te kijken moeten zij normaal op tuinstoelen achter de zetels zitten. Echt zo`n Hierarchische boel maar blijkbaar wel een van de normaalste zaken in Ghana. Wel werd ik deze week tweemaal ingezet als persoonlijke wekdienst voor Cynthia die op tijd moest opstaan om de broodovens aan te zetten. Dit was telkens op het geweldige uur van 4 in de morgen maar ik kon nadien terug in mijn bed kruipen.

Ookal viel er dan niet meer veel te slapen want om 4 uur begint het dorp terug te leven. En dit merk je doordat vanaf 4 uur de gemeenschappelijke kraan, waar veel mensen hun water komen halen constant aan staat. Met het nodige geklets van de mensen die er staan te wachten erbij. Echt ik leef hier zonder horloge maar ik kan perfect zeggen hoe laat het is. Zowel overdag als `s nachts. Als het `snachts stil is buiten dan is het 1uur en dit blijft zo tot 4 uur maar anders is er constant lawaai. Op oudejaarsavond daarintegen was er minder lawaai dan verwacht. Ik had gedacht dat er vuurwerk ging zijn maar buiten een paar klekbommetjes bleef het stil. Dit komt voornamelijk door de manier waarop Ghanezen nieuwjaar vieren, of beter gezegd oudejaarsavond. Die vieren ze in de kerk. Op nieuwjaarsdag werd er daar volop verslag over uitgebracht op het nieuws.

Op nieuwjaar heb ik een dag conge genomen. Tmag ook wel eens. En kheb echt de luiaard uitgehangen. Gewoon heel de dag in de zetel gelegen en alleen eruit gekomen om iets te eten. Tjah de boog kan niet altijd gespannen staan e ;-) Wat ik eigenlijk nog niet verteld heb is dat het eten hier echt niet zoals in Europa een moment is waarbij je gezellig samen zit. Hier is het echt zo van. Iedereen neemt een bord en gaat ergens anders in het huis gaan zitten. Toen Nicole er nog was had ik haar nog natuurlijk maar nu zit ik alleen. Maaar ik heb deze week Helen van Syto (de organisatie) gezien en ze zegt dat er waarschijnlijk in de loop van de maand een nieuwe vrijwilligster gaat komen in het gezin. WE zullen zien e maar tzou toch aangenaam zijn (als het zelf een aangename is natuurlijk)

Dinsdag ben ik dan naar het weeshuis geweest. Het is nog altijd vakantie dus nog altijd lekker drukke kinderen. Ik ben dan maar met ze naar buiten geweest. Ze hebben gespeeld met zand. En weet je hoe ze hier zandtaartjes maken. Jaja op zijn Afrikaans natuurlijk. Neem een pot. Vul die met zand en andere vuiligheid. Plas er op. En kneed dit mengsel zorgvuldig met je handen. Jaja hoe waren we zelf als we jong waren ;-) Ah ook heeft Zakola een van de kleuters al de kleurpotloden die Patricia voor een dag had meegebracht naar het weeshuis in het toilet gegooid. Het toilet was natuulijk niet doorgespoeld. Hihi was wel grappig ook al vond patricia dit niet.

Voor de rest eigenlijk niet zoveel speciaals gebeurd in het weeshuis. Ik heb wel Kojo, de oudste baby (8maanden) zijn eerste vast voedsel mogen geven. Yam met een eigenaardig sausje. Natuurlijk met de handen. Nadien lag de helft van het voedsel op mijn schoot maar de andere helft was toch in zijn mond geraakt!

Deze week is het weer wel enorm veranderd. Het Hamattan seizoen is volledig doorgebroken. Dit betekent dat de wind van de Sahara het land binnengeblazen wordt. Waardoor er een sterke wind is en het mistig is door het zand in de lucht. Er is dus veel wind en het voelt zelfs koud aan (Het gaat hier wel nooit onder de 24 graden) maar toch is het echt een koud gevoel. Maar die hevig verandering zorgt er wel voor dat de helft van de Ghanezen en ikzelf met een verschrikkelijke verkoudheid rondlopen. Gelukkig heb ik een potje vicks uit Belgie meegenomen en neusdruppels. Want die zijn hier niet zo gemakkelijk te vinden.

Ik heb er deze week trouwens ook mijn vlechten uitgehaald wegens hevige jeuk. Ja dit krijg je als het warm weer is en je haar niet deftig kunt wassen. Echt ik heb gezegd dat ik met vlechtjes naar huis zou komen maar nu ben ik daar nog niet zo zeker van. Echt, Kdenk dat de helft van mijn eigen haar meegekomen is met mijn vals haar. En nu telkens ik mijn haar kam blijven er plukken in mijn kam hangen. Niet echt gezond denk ik maar kben gelukkig nog niet kaal ;-)

Deze week was er trouwens een programma over gezondheid op televisie. En het ging over hartaanvallen. En het ging erover hoe je iemand naar het ziekenhuis moest brengen. ER werd nauwkeurig gezegd hoe je iemand in de taxi moest leggen. Ze zeiden er zelf bij dat er geen enkele Ghanees een ambulance gebruikt omdat die hier alleen maar gebruikt worden om lijken te voeren dus alles gebeurt hier met de taxi. Ik maak meerdere malen in een week ook gebruik van een taxi om naar het stad te gaan. Maar deze week zat ik toch niet echt op mijn gemak. Ze rijden hier al als halve zotten maar had trouwens ook het gevoel dat de chauffeur niet meer zo nuchter was. Maar kben gelukkig toch veilig thuis geraakt. Echt hoe ze hier rijden. Tis echt druk in het centrum en er zijn veel kruispunten en de voorrangsregel is hier zo een beetje van: Wie het vlugst kan toeteren heeft voorrang. En probeer maar eens te weten te komen wie eerst was... Echt ze rijden hier als zotten. Kzou hier nooit zelf achter het stuur durven zitten denk ik. Toen ik uit de taxi kwam werd er ineens gesist naar me. tsssssssssss tssssssssss. Dit is hier de normale gang van zaken om iemand zijn aandacht te trekken. En het is echt effectiever dan luid te roepen probeer het zelf maar ;-) Er was blijkbaar geld uit mijn zak gevallen toen ik uitstapte en een voorbijganger had het gezien en wees mee erop. Wat wel aardig was natuurlijk. Het was een briefje van 20000cedi, Het grootste briefje die er bestaat en het komt ongeveer overeen met een kleine 2 euro. Echt in Belgie zou je misschien nog geen moeite doen om het op te rapen maar hier kun je bijna 2dagen eten met 2euro. Ja zo`n verschil met thuis. Echt het is hier goedkoper dan in BelgiE maar toch begin ik helemaal in cedi`s te redeneren en te denken. Ook merk ik dat ik het gemakkelijker begin te vinden om dingen in het Engels te zeggen dan in het Nederlands. Toen Nicole er was spraken we nog geregeld Nederlands maar sindsdien ze is vertrokken is het enkel en alleen maar Engels. Kdenk dat het een aanpassing zal zijn om thuis terug Nederlands te spreken. Om dan nog maar te zwijgen over het West Vlaams. Maar dat zijn zorgen voor morgen e...

Ale kzal jullie dan laten. Tot volgende week en een hele dikke kus

xxx-Ruth-xxx