Week 21

Hallo carnavalvierende en andere vrienden,
Kheb deze week eigenlijk niet zo veel speciaals te vertellen maar kon het toch niet laten om een berichtje te plaatsen.
Vorige week had ik al verteld dat ik Helen van de organisatie had gezien en ze wist me buiten het feit dat er geen andere vrijwilliger meer komt nog iets anders te vertellen. Daddy is blijkbaar op zijn laatste krachten aan het komen. Ze wist me te vertellen dat hij niet meer kan lopen...Boontje komt om zijn loontje. jAH is natuurlijk wel erg maar toch...

Deze week heb ik mijn grenzen verlegd. Toen ik donderdag thuis kwam van het werk rook ik de heerlijke geur van palmnutsoep, wat wil zeggen dat het fufu ging zijn. Maar om 17u kreeg ik een bord spaghetti met kip. Was echt ontgoocheld en tsmaakte niet echt want kdenk dat er een bus nootmuskaat over mijn bord was gevalllen. Echt twas niet lekker. Toen mijn moeder thuiskwam vertelde ze mij dat ze fufu met koeienstaart gingen eten. Was wel blij dat ze mij dit bespaard hadden... Maar 5 minuten later kwam ze bij me zitten en begon haar preek. Ruth, we zijn allemaal mensen, misschien verschillend van kleur maar er stroomt hetzelfde bloed door ons,blablabla...En wij gaan niet dood van koeienstaart te eten dus jij ook niet, wil je het niet eens proberen. En wat moet je tegen zo,n argumenten gaan beginnen. En khad ook wel zin in fufu. Dus vroeg ik haar om een klein beetje te geven. Ik kreeg een homp vlees in mijn bord, vol met vet en nog een paar beenderen eraan...mmmmmmmm twas lekker. Neen niet waar. Thad een aparte smaak, tzal nooit mijn favoriet worden maar kben er inderdaad niet van dood gedaan. Mijn moeder wist me te vertellen dat zij ook op de beenderen knabbelen omdat ze zo juicy zijn maar ze zei dat ik dat niet moest proberen. Gelukkig !

Ah deze week in het weeshuis riep een van de vrouwen van de staf ons bij haar. Ze wou een gesprek met ons hebben. Ze wou ons overtuigen om getuige van Jehova te worden, jaja ze zijn hier echt overal in Ghana. Ik ben aan de preek ontstnapt door haar te vertellen dat mijn familie het al 4maanden aan het proberen is om me te overtuigen en dat het hen niet gelukt is en dat was blijkbaar een goed argument om niet te moeten luisteren! Dus theeft ook zijn voordelen om bij een getuige van Jehova familie te wonen.
In het begin waren er ook 3mannen die ik iedere morgen op weg naar het weeshuis tegenkom. Die zijn dan bezig met hun ronde, tzijn ook getuigen van jehova. In het begin offerden ze me nog bijna iedere morgen hun magazine aan maar dat is gelukkig ook gestopt.
Deze week op weg naar het weeshuis werd ik begroet door een man. Niet zo ongewoon maar hij ging echt op zijn knieen gaan zitten en zij #Good morning Madam#. Tis hier niet ongewoon dat ze een kleine buiging maken als ze iemand begroeten maar hij ging toch wel heel diep!

Ah en keb deze week ook nog iets bijgeleerd over de Afrikaanse gebruiken. Hier zie je veel kinderen maar ook volwassenen met een kralenketting rond hun middel lopen. Eerst dacht ik dat dit puur versiering was maar deze week heb ik geleerd dat dit een manier is om te weten of ze verdikken of vermageren. Aangezien dat ze hier geen weegschaal gebruiken...

Zo voor de rest geen verse roddels.
Groetjes aan iedereen en aan de carnavalvierders. Niet te zat zijn e

xxx Ruth xxx

Week 20

Hellow iedereen. Hoe gaat het met jullie? Met mij gaat alles goed.

Heb vorige week Helen van mijn organisatie gezien en ze wist te vertellen dat de nieuwe vrijwilligster niet komt. Ze wou niet in een grote stad verblijven...dus ze hebben haar in een klein dorpje in een project geplaatst. Ze zal het haar nog beklagen ;-) Maarja kvind het niet erg. Kzal die 2maanden en een half wel alleen overleven.

Tbegint nu echt te korten en deze week had ik voor het eerst een gevoel van, shit over 2maand en half is het gewoonweg afgelopen...wil ik wel naar huis ;-) Tzal toch raar doen denk ik maarja zorgen voor morgen.,

In het weeshuis verloopt alles vlotjes. De staf heeft al gezegd dat ze zullen wenen als ik wegga, kheb hen gerust gesteld en gezegd dat ik ook zal wenen. Deze week wel slecht nieuws gekregen. Steven de pasgeborene is overleden. Dit is nu al de 2de baby die dood is. En het is iedere keer zo hard. Gewoon het besef dat er bijna niemand is die er om geeft dat dit kindje dood is,... frustrerend maar de harde realiteit. Insjerrah en Kwame liggen nog altijd in het hospitaal maar het gaat blijkbaar beter met hen. Kzal toch blij zijn als ze terug zijn.

Dit weekend heb ik nog eens de toerist uitgehangen. We zijn met de vrijwilligers van het weeshuis en een paar andere vrijwilligers naar Cape coast geweest. Het was de max.
Ik ben donderdagavond bij 1 van de vrijwilligsters blijven slapen omdat we de vrijdagmorgen al om 4u de bus moesten nemen en zij op een half uurtje wandelen van het busstation woont. Twas leuk om eens in een ander gezin te zijn en het verschil te zien. Twas echt een rijk gezin, computers, mp3,....
We hadden afgesproken met de andere vrijwilligers die de buren van Kim zijn om om 3u te vertrekken. Om 3u waren Kim en ik klaar maar de anderen lagen nog te slapen. Leuk leuk. Om 3u30 zijn we dan uiteindelijk vertrokken. Er reden geen taxi`s op dit uur dus we moesten flink stappen. Maar ineens passeert er een lege STC bus. Liesbeth deed de bus stoppen en vroeg de chauffeur of hij ons geen lift kon geven naar het stc station. Dit was geen probleem, maar we moesten de chauffeur wel beloven om nooit meer in het donker over straat te lopen. Hij was als een bezorgde papa, hilarisch.
Na een reis van 4uur kwamen we aan in Cape Coast. Omdat we nog niet konden inchecken in het hotel hebben we eerst Cape Coast Castle bezocht. Dit is een van de kastelen langs de WEst Afrikaanse kust waar Afrikaanse slaven werden gevangen houden om dan naar Amerika te exporteren. Was heel indrukwekkend maar alleen een beetje spijtig dat het niet meer in de staat is zoals het oorspronkelijk was. Echt, alle kannonnen zijn mooi zwart geschilderd en de muren mooi wit. Een beetje belachelijk, maar twas toch mooi.
s` Namiddags wilden we naar het strand gaan maar de mensen van het hotel wisten ons te vertellen dat de plaatselijke riool uitkomt in het water en dat het niet veilig is om daar te zwemmen. ALs alternatief hebben we dan maar strandwandeling gemaakt en een beetje door het stad gedrendeld. De strandwandeling was leuk maar het grootste deel van het strand wordt als plaatselijke vuilnisbelt gebruikt wat wel jammer is natuurlijk.
De volgende morgen zijn we terug vroeg opgestaan om naar Kakum National Park te gaan. Het regenwoud. Kakum is bekend voor zijn Canopy walk. De eerste en nog altijd enige Canopy Walk in Afrika. Voor de mensen die zich afvragen, waar heeft ze het over...ewel. HEt is een brug van touwen en hout, 350m lang, om de 50 meter een platform......Aaaaah een brug. Maar niet zomaar een brug. De brug bevindt zich ongeveer 40m boven de grond tussen de toppen van de bomen. Leuk leuk, denken wss nu veel mensen....Maar geloof me niet zo leuk voor iemand met hoogtevrees ;-) Zeker niet als de brug nogal veel wiebelt... Maar kheb het overleefd en het was echt wel een mooi uitzicht.
Nadien hebben we nog een wandeling gemaakt door het regenwoud met een gids. WE kregen er heel veel uitleg over de medische krachten van de bomen. Was interessant.
Smiddags zijn we gaan eten in een restaurant op het water. En in het water zitten krokodillen leuk leuk. Het restaurant was gevestigd in een luxe resort en dat was wel te zien aan het publiek die daar zat te eten. Een groep van 8 vrijwilligers viel wel op. Maar twas leuk en lekker. Het enige probleem was om vervoer terug te vinden naar Cape Coast. We stonden te wachten aan de ingang van het resort op de trotro maar de meeste tro`s die passeerden zaten vol. Maar toen kwam er ineens een pick up uit het resort gereden met 3 obruni mannen en hun chauffeur. We vroegen de chauffeur of hij richting Cape coast ging maar dit was spijtig genoeg niet het geval. Maar de obruni mannen dachten daar blijkbaar anders over en wisten de chauffeur te overtuigen om rond te rijden. Ja ge moet er iets voor over hebben e om 8meiden in je kofferbak te krijgen. We kregen veel bekijks maar twas plezant.
s`Avonds zijn we gaan eten in een restaurant met uitzicht op zee. Echt twas een fantastisch, relaxed weekend. Kheb er van genoten!!!!
Ale kzal jullie nu laten.
Dikke kus voor iedereen en tot de volgende

xxx-Ruth-xxx

P.S; Mama en papa, het weekend van 12-13-14 mei ben ik op weekend met de scouts. Tis maar dat jullie het weten ;-)

Week 19

GRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR

Ik haat Afrikaanse computers. Tmoest er even uit. Tis nu kwart na 10 en ik zit al van 8u30 in het interntecafe!! En het is pas nu gelukt om mijn site te open. De computer zelf is maar rond 9u30 in gang geschoten want eerst moest de eigenaar van het internetcafe elecktriciteit gaan kopen. (Ze werken hier met een voorbetaalde meter en de elecktriciteit was op.... kan gebeuren e ;-) )
Enfin tis nu toch gelukt. Khoop alleen dat mijn pc in het midden van mijn verslag niet tilt slaat want kdenk niet dat ik het geduld zal hebben om er een tweede keer aan te beginnen.
Het dump je kind week is deze week nog een beetje blijven doorgaan. ER is nog een nieuwe baby binnengebracht. 4tal maanden oud. Kwame. Een jongen. En in heel mijn leven heb ik nog nooit een schele otter gezien maar kben ervan overtuigd dat Kwame nog scheler kijkt dan een schele otter ;-) Tkind kan er ook niets aan doen maar keb nog nooit zo`n schele jongen gezien. Beter nieuws is dat Mensah terug uit het ziekenhuis is. Bob was deze week ook opgenomen maar is sinds gisteren ook terug. De vier dagen oude baby, die nu al een week is, is een jongen en geen meisje zoals ik vorige keer verteld had en heet Steven. Die was vorige week ook uit het ziekenhuis ontslagen maar is nu al terug opgenomen. Is in een slechte conditie en heeft veel verwondingen. Echt het maakt een mens boos!!!!!!
Gelukkig zijn er nog goede Ghanezen ook ;-) Er heeft vorige week een koppel Melody geadopteerd. Het personeel wist te vertellen dat het heel vriendleijke mensen waren en dat ze een grote wagen hadden, wat natuurlijk wel het belangrijkste is ;-) Ah en de 8maanden oude baby Nana Wisdom is ook terug opgehaald door zijn ouders.

Met mij gaat alles nog steeds goed. Kben nog altijd graag in Ghana alleen verlang ik soms een beetje terug naar de anonimiteit van Europa. Hier wordt je constant aangesproken, als blanke val je enorm op. En het is niet erg om begroet te worden door vriendelijke mensen maar het steekt wel tegen om constant lastig gevallen te worden door mannen. Echt iedere morgen en middag moet ik een half uur wandelen naar en van het weeshuis en kdenk dat ik wel iedere keer terug thuis kom met 6 nieuwe vrienden die met me willen trouwen. Echt het gaat hier zo van: Hellow how are you? I would like to be your friend. I love you, will you marry me.
Zeggen dat je van iemand houdt nadat je de persoon 2 minuten hebt gezien. Ok liefde op het eerste gezicht bestaat maar dit is toch een beetje teveel van het goede hoor ;-)
Hier is het nog altijd lekker warm maar het regent nu wel bijna 1 maal in een week. Wat veel is na maanden geen regen te hebben gezien.
In het gezin gaat ook alles goed. Mijn moeder is terug aangenamer. Echt ze heeft iedere maand wel eens haar lastige periode, maarja daar heeft ieder mens wel eens last van zeker.

In het weeshuis gaat alles nog steeds goed. Het is echt fantastisch om de evolutie van de kindjes te zien. Kumba heeft deze week voor de eerste keer gekropen, of iets dat kruipen moet voorstellen. TOen ik begon in het weeshuis kon hij ineens nog niet rechtop zitten. Het personeel wordt steeds vriendelijker en vriendelijker wat ook mooi meegenomen is. alleen hebben ze deze week iets verschrikkelijks gedaan. Ze hebben Mensah zijn punkkapsel afgesneden. Echt oh zo spijtig.........
Ik zal ook eens schetsen wat ik eigenlijk allemaal in het weeshuis doe.
Ik ben er altijd rond 7u30 en dan is het eerste wat ik doe de schooluniformen strijken. Daarna help ik de schoolkindjes aankleden en de kleinsten op de pot te zetten. Na dat de grootsten naar school zijn halen we de kleinsten van de pot en geven hen een nieuwe `luier`. Dan is het tijd om de baby`s te voeden en te verschonen. Nadien doen we de was. Na het ophangen van de was nemen we een kleine pauze. Daarna spelen we met de kleinsten en de baby`s. Rond 11u45 is het etenstijd. Nadien zetten we de kleinsten terug op de pot, geven de baby`s eten, stoppen hen in bad, verschonen ze en stoppen ze daarna in bed. Dan halen we de kleinsten van de pot en geven hen een verse luier. Dan gaan de kleinsten ook gaan rusten en doen wij de was. En dan is het ongeveer 14u en tijd om naar huis te gaan.
Jaja kben een echte professional in luiers verschonen en kleren wassen. Maar tis echt leuk om te doen.
Er is nog iets leuks gebeurd deze week, Patricia is vertrokken ;-) Slecht van mij om dit te zeggen ik weet het maar ja tkan gebeuren e. Er zijn deze week 2 nieuwe vrijwilligsters bijgekomen. Mary en Ulla. Ulla is 47. Maar laatst heb ik 2 vrijwilligsters ontmoet die 67jaar waren. Ja tis eens iets anders e. De nieuwe vrijwilligster die normaal gezien zou komen in mijn gezin is nog altijd niet gearriveerd, en kweet eigenlijk niet of ze ooit nog zal arriveren ;-) Kzal volgende week eens naar mijn organisatie bellen. Het enige positieve aan wachten op haar is dat ik mijn kamer proper hou ;-) voor in het geval dat ze komt.
Heb deze week weer iets nieuws leren eten. Oester. Niet rauw maar gekookt. Is in combinatie met fufu zeer lekker! Echt ik lust graag Afrikaans eten maar kdenk dat het gewoon is omdat ik niet meer weet hoe lekker Europees eten smaakt. En wat ik het meeste mis zijn melkproducten. echt hier kennen ze dat bijna niet. En je kan in de supermarkt wel kaas kopen maar je betaalt dan 10 euro voor een blokje kaas.....Maarjah honger is de beste saus e. Hier halen ze hun calcium uit de beenderen van dieren. Als ze dun genoeg zijn eten ze die gewoon op....mmmmmmmmmmmmm delicatesse
Voor de rest niks speciaals te vertellen.

Groetjes en een dikke kus Ruth

Week 18

4 maand, niet te geloven.
Kdacht dat ik als kdo een nieuwe vrijwilligster in het gastgezin ging krijgen maar dat is dus niet gebeurd. De organisatie heeft gezegd dat het wss voor volgende week zal zijn, maar de Afrikanen kennende is er kans dat ze er volgend jaar nog niet is ;-) Maar alles verloopt goed in het gezin, alleen heeft mijn gastmoeder volgens mij een beetje last van haar menopauze ;-) Maarja gewoon ja knikken lachen en zwijgen, de beste manier om met zo`n dingen om te gaan.
Heb deze week telefoon gekregen van Marco (vrijwilliger uit het vorige project). Hij verlaat Ghana deze week. Hij is hier nu 5 maand maar ging normaal gezien 1 jaar blijven maar heeft malaria gehad en is deze maand zwaar ziek geweest en ziet het niet zitten om te blijven. Twas wel raar om te horen dat hij weggaat maar kan het wel verstaan.
Het weer is hier verschrikkelijk heet. 36graden. Veel te warm en de frisse wind van de afgelopen weken is ook totaal verdwenen. Tis echt niet te doen.
Ik heb besloten om in dit verslagje eens alle kindjes voor te stellen waarmee ik werk. Ik denk trouwens dat het deze week nationale dump je kind week is in Ghana want we hebben 3 nieuwe kindjes bij deze week.
Ok hier ga ik dan. Ik zal ze rangschikken van oud naar jong.
Janet:
5jaar. Echt veel te volwassen voor haar leeftijd. Ze wordt ingeschakeld om allerlei werkjes op te knappen voor het personeel. Maar denk dat dit een beetje de gewoonte is in Afrika om kinderen al van jongsaf te betrekken in het huishouden. Is een heel aangenaam en goedlachs meisje.
Latiffa;
5jaar. Heeft brandwonden over heel haar lichaam vooral haar handen zijn er erg aan toe. Dit is waarschijnlijk de reden waarom ze is binnengebracht. Heeft een beetje dezelfde taak als Janet maar ze is niet zo vriendelijk als haar. Heeft soms een gemeen kantje.
Pitta;
5 jaar. Oudste jongen op de nursery afdeling. Is als een grote broer voor Franklin en de anderen. Is een aangename jongen.
Imma;
5jaar. Nen schat van een jongen. Heeft een echt Afrikaans masker gezichtje. Is zo lief. Echt kdenk dat hij iedereen zijn hart kan veroveren.
Kamkam;
4 jaar. Mijn grote vriend. Is echt heel gehecht aan mij en is een aangename en leuke jongen.
Kofi;
4jaar. Ook een schat. Heeft net zoals Latifa overal brandwonden. Zelfs op zijn gezicht. Hij heeft trouwens ook ringworm op zijn hoofd dus hij is misschien wel de oorzaak van mijn rare plekken een maand geleden ;-)
Kojo;
4 jaar. Eerder een stille jongen maar is als een grote broer voor Kojo de baby. Echt schattig om die twee samen te zien.
Njamitie (bodam bodam);
dit is de jongen die mentaal gehandicapt is. Bodam bodam, betekent zot. En zo noemt het personeel hem. Hij gaat nu ook al naar de school. Zijn gedrag is de laatste maanden enorm veel veranderd en kan nu soms heel agressief uit de hoek komen. Is eigenlijk een jongen die speciale hulp nodig heeft maar die is er spijtig genoeg niet,
Hadja;
3 jaar. Echt kan soms lief zijn maar huilt een beetje te graag. Vooral dan om aandacht te krijgen. Is trouwens het liefje van Imma.
Zakola:
3jaar. Echt een Bengeltje. En geloof me met een grote B. Als er ruzie is in het weeshuis is Zakola er meestal bij betrokken. Hij is trouwens diegene die zo goed zandtaartjes kan maken.
Nemo;
Is nog maar een maand in het weeshuis maar heeft zich ongelofelijk snel aangepast. Hij heeft echt een karakterkop en heb een paar prachtige foto`s van hem
Azuma:
3 jaar Superhappy kleuter. Is echt grappig om te zien. Is trouwens een echte knuffelaar.
Afrakuma;
2.5jaar. Afrakuma was in het begin nog bij de kleinsten maar nu gaat ze ook naar school. Was supertrots toen ze de eerste dag naar school mocht. Zij is een van de kindjes die ik al het meest zien veranderen heb.
=> Dit waren al de kinderen die naar school gaan. Dit zijn diegenen die ik enkel maar in de morgen voor een halfuurtje zie. De kindjes die nu volgen zijn diegenen met wie ik echt werk.
De ongeveer 2 jarigen:
Ado:
Is echt een grappige jongen. Een grote avonturier. Klimt op alles wat hij tegenkomt. Heb hem al vaak moeten bevrijden omdat hij ergens vastzat. Ook is hij altijd actief maar wanneer hij ineens moe wordt valt hij in 1.2.3 in slaap waar hij ook staat of zit.
Franklin;
The big boss. Is gevonden op de markt. Echt kdenk dat Franklin iedereen zijn hart kan veroveren. Hij is zo schattig. Hij is trouwens diegene die mijn naam kent. Het is een echte babbelaar. Je hoort hem echt de vrijwilligers en het personeel imiteren. Het grappige aan Franklin is dat zijn benen eigenlijk een beetje te kort zijn in verhouding met het rest van zijn lijf waardoor hij rondwaggelt als een pinguin.
Essie;
Mijn lachtaartje. Al kan ze ook heel koppig zijn. Als ik smorgens toekom kan ik direct aan haar gezicht zien of ze een goede dag heeft of een slechte dag maar de laatste tijd zijn het gelukkig enkel maar goede dagen.
Melody;
Was toen ik startte in het weeshuis heel mager maar begint nu gelukkig gewicht bij te krijgen. Is echt een jaloers meisje en kan niet verdragen als ze geen aandacht krijg. Ze heeft trouwens veel te grote oorringen wat een grappig zicht is.
Njamitie;
Is echt een spook. Deugeniet premier class. Ze houdt er vooral van om haar pispot om te kieperen en het liefst nog op andere kindjes. MAar ze kan ook heel lief zijn. Grappig is dat wanneer ze moe is haar lippen altijd ongelofelijk tuit.
Mary;
alias Pebbles. Is nog niet lang in het weeshuis maar heeft zich enorm snel aangepast. Is een vrolijke meid. Haar gezondheid is niet zo best want ze heeft wonden over heel haar lichaam die die laatste tijd fel aan het ontsteken zijn.
Richard;
Is nog maar nieuw sinds gisteren. Is hier nog maar 2 dagen maar heeft al flink laten merken dat hij een agressief baasje is. Heeft misschien niks anders gezien thuis.
Obimpe:
De jongen met het klompvoetje. Is echt een skeletje en heel zwak. Wordt niet geliefd door het personeel maar is er de laatste tijd door de aandacht van de vrijwilligers toch een beetje aan het doorkomen. De laatste tijd verschijnt er meer en meer een lach op zijn gezicht. Het heeft twee maand geduurd eer ik een lach op zijn gezicht zag komen. Laatst is er een dokter naar het weeshuis gekomen en die heeft hem nog 3 maximum 6maand gegeven. Hard om te horen maar hij is echt ziek en ziet er niet goed uit. Tis grof om te zeggen maar kdenk niet dat die jongen een toekomst zou hebben in Afrika.
De baby`s
Nana Wisdom;
Is deze week ook binnengebracht in het weeshuis. Is een achttal maanden oud. Opmerkelijk is dat hij nog geen enkele tand heeft en het ziet er niet naar uit dat die er direct gaan komen. Het moet ontzettend moeilijk zijn voor hem om hem aan te passen aan het leven in het weeshuis. Hij eet niet en huilt constant. Hopelijk gaat het volgende week een beetje beter met hem.
Kojo.;
7 tal maanden oud. Huilt alleen maar als er een reden voor is. Voor de rest zit hij constant te lachen. Is tegen iedereen vriendelijk. Is een echt dikkerdje maar oh zo schattig. Heeft een spleet tussens zijn twee voorste tanden waardoor we hem de bijnaam bugs bunny hebben gegeven.
Kumba;
6tal maanden. Ook wel mister vomit genoemd. Alles wat hij eet komt er na een tijdje terug uit. Echt niet te doen. Is ook een aangename jongen maar als hij honger heeft is hij niet te troosten.
Adinkra;
6 tal maanden. Is hoogstwaarschijnlijk autistisch. Leeft in haar eigen wereldje maar is toch een aangenaame en vriendelijke baby.
Mensah;
De baby met het Afro punkkapsel. Ik denk dat hij een 4 tal maanden oud is. Echt nen lieve baby maar het gaat spijtig genoeg niet zo goed met hem. Hij is deze week terug opgenomen in het ziekenhuis en zal er zeker nog een week moeten blijven. Hopelijk geneest hij vlug.
Bob.
4 tal maanden. Was heel mager toen ik begon in het weeshuis maar is nu volgroeid tot een gezonde baby. Is altijd opgewekt.
Victoria;
Is nu een tweetal maanden oud. Heb ik zien binnenkomen in het weeshuis. Was ook een skeletje toen ze toekwam maar is nu al een Big Mama african baby.
Insjerrah;
Echt de mooiste baby van de hele wereld. Als ik jullie nadien foto`s ga tonen zullen jullie hetzelfde zeggen. Ook twee maanden oud. Was 2 dagen toen hij werd binnengebracht. Het is echt opmerkelijk hoe goed hij mij kent.
Naamloos;
Meisjesbaby die 2 dagen geleden in het weeshuis is binnengebracht. 4 dagen oud, navelstreng nog bevestigd, moeder had haar levend proberen te begraven!! Is onmiddelijk naar het ziekenhuis gebracht en zal volgende week naar het weeshuis komen omdat het beter gaat met haar.
Zo dit waren mijn kindjes. Allemaal schatten een voor een en zo frustrerend dat ze allemaal gedumpt zijn!!! Maar soms denk ik bij mezelf; Beter voor hen dat ze in een weeshuis terecht komen waar ze eten en verzorging krijgen dan in een gezin waar er niet voor hen gezorgd wordt.
Voila kzal jullie nu laten

Dikke kus Ruth