Week 9

Hellow.
Jaja al 2 maanden in Afrika, wat vliegt de tijd toch snel. Hier is het wonder boven wonder nog altijd heel warm maar heb de indruk dat de wind een beetje begint door te komen, warme wind weliswaar.
Hier komen dan mijn avonturen van de afgelopen week.
Maandag moesten 3 van de baby's naar het ziekenhuis voor een check up. Ze hadden mij en Johanna gevraagd om mee te gaan. We kregen elk een baby in ons handen gestopt. Ik had een 2maand oude baby met een soort hanekam van krullen. En het was een lichtbruine baby geen donkerbruine. Ok dit klinkt raar om te zeggen maar dit had het gevolg dat vrijwel iedereen dacht in het ziekenhuis dat het mijn baby was. Echt hilarisch, iedereen begon me aan te spreken. Oh such a nice baby, it looks like you,....... Het duurde even om hen uit te leggen dat ik vrijwilliger was en dat ik deze baby niet naar huis ging meenemen. Want toen ik hen vertelde dat het niet mijn baby was dan dachten ze dat ik hem ging adopteren. 2 van de drie baby's werden 'goedgekeurd' over de andere waren ze niet zo positief maar ze gingen hem niet opnemen en hoopten dat het zo wel ging verbetern. Dat kindje is ook een 2tal maanden oud en weegt amper 3kg500. Ik woog meer toen ik geboren werd maar ja ik was nu ook wel niet echt een licht gewichtje ;-)
Wel wil het weeshuis een goede indruk maken want als kinderen naar het ziekenhuis moeten of wanneer we bezoek krijgen dan krijgen ze altijd de mooiste kledij aan en doet het personeel oppervriendelijk...
Bij de dokter bij wie we moesten gaan waren er net een groep van stagiairs aanwezig, ik denk dat er een 8tal stagiairs rond ons stonden en ze stonden meer naar de obruni's te staren dan naar de baby's. Tjah wij zijn waarschijnlijk ook wel een interessant studie object.
In de namiddag zijn Nicole en ik naar Kofofrom geweest, het dorpje dat we de andere zaterdag wanhopig hadden gezocht. En ja het is ons gelukt om nu eindelijk in het juiste dorpje terecht te komen. Het was een dorpje die koperen kunst maakt. Kralen, deurknoppen, maskers,.... We kregen een rondleiding en heel het proces werd ons nauwkeurig uitgelegd. Het enigste wat ik me ervan herinner is dat ze o.a. koeienstront gebruiken om de figuren te maken. Ja tzijn altijd de plezantste dingen die in mijn hoofd blijven hangen e.
Dinsdag kwamen twee nieuwe vrijwilligers naar het weeshuis. Het zijn 2 meiden uit Nederland. Maar na een uur waren ze al aan het klagen en zagen dat het niet was wat ze verwacht hadden. Ze hadden blijkbaar een heel ontvangstcomite verwacht en wilden constant te horen krijgen dat ze zo hard nodig waren,.... maar dit was natuurlijk niet het geval. ok nu zijn we nog met veel vrijwilligers maar na kerstmis blijven enkel ik en Johanna over. Dat zal wel raar zijn denk ik maar misschien komen er nog nieuwe vrijwilligers bij na kerstmis. De 2 nieuwe vrijwilligers hebben we na dinsdag niet meer terug gezien. Zijn waarschijnlijk een nieuw project aan het zoeken ;-)
Dinsdagavond hebben we lang gepraat met onze mommy. Ze is echt aardig!!! Ons gastzusje Mamie Tie had terug een van haar kuren en toen dreigde onze gastmoeder ermee om de 'ginger' te gaan halen. Ons zusje verandere van de een op andere minuut in een engeltje. Nicole en ik waren beiden verrast en vroegen onze gastmoeder waarom ze zo bang is voor ginger (gember). Hier is het dus een gewoonte om stoute kinderen te straffen door gemberpoeder in hun vagina of poep te stoppen wat blijkbaar enorm pijnlijk is. Een Afrikaanse manier om te straffen. Onze gastmoeder vertelde wel dat de meeste dokters het afraden (wat wel logisch is natuurlijk!!) Maar dat het toch nog een veelgebruikte methode is om kinderen te straffen.
Voor alle duidelijkheid, ik zal deze methode toch niet overnemen!!!!
De rest van de week is eigenlijk heel rustig verlopen. Toch was er woensdag een grote doorbraak. Adjoa, het meisje van 2 dat laatst in het weeshuis is binnengebracht heeft voor de eerste keer gelachen. En het was naar mij. Echt zalig om een glimlacht op dat kind haar gezicht te zien verschijnen. Echt kheb er gisteren zelfs foto's van kunnen nemen. Ze ziet er nog altijd niet echt gelukkig uit maar kben blij dat ik haar toch al een beetje aan het lachen kan brengen. Mijn volgende stap is om haar eens te horen spreken want dat heeft ze nog altijd niet gedaan!!!
Er komen wel iedere week mensen het weeshuis bezoeken. Meestal zijn het schoolkinderen die als klasuitstap eens naar het weeshuis gaan, net zoals ze naar een zoo gaan. Maar gisteren kwam er een hele bus toe. Ik denk dat er ongeveer een 70tal volwassenen waren. Ze hadden allemaal een thirt aan met de bijbel erop dus ik veronderstel dat het een of andere gelovige organisatie was. Ze kwamen allemaal tergelijker tijd binnen wat de kinderen natuurlijk bang maakte. En een van de bezoekers deed echt hysterisch, zoals je soms op tv programmas ziet dat door een gebed een persoon weer kan lopen. Zij begon totaal over haar toeren te huilen en te roepen (wat de kinderen natuurlijk nog banger maakte...) Ook was het gangetje waarin ze stonden veel te klein voor 70 personen....maarja moet kunnen zeker. Wat me wel pisnijdig maakte was dat ze een van de baby's (die ziek was en die ik het voorbije uur in slaap had gewiegd, dus hij was eindelijk aan het slapen) gewoon opnamen en wakker maakten. Natuurlijk begon hij terug te huilen dus legden ze hem maar vlug terug...grrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Ook help ik iedere dag met het geven van eten aan de kinderen. De meesten kunnen al zelf eten maar sommigen moeten geholpen worden. Hier is het dus de gewoonte om met de handen te eten dus als je de kinderen moet helpen moet je dit ook met de handen doen. In het begin lag het meeste dat ik de kinderen wou geven naast hun mond maar nu begint het toch al aardig te lukken om rijst met bonen tussen mijn vingers te pletten en zo aan de kinderen te geven. Kdenk dat het moeilijk gaat worden om thuis weer een mes en vork te gebruiken ;-)
Tjah dit was het dan een beetje voor deze week.

Groetjes aan iedereen en tot volgende week
Dikke kus Ruth

p.s. : Gelukkige verjaardag Wauter en oma!!!!