6 maand

Hallo iedereen. Hoe gaat het met jullie? Met mij gaat alles goed. Tis ongelofelijk maar waar dat ik al een half jaar van jullie weg ben, niet te geloven maar over een maand zien jullie mijn smoeltje terug.

Het belangrijkste nieuws van deze week is dat ik telefoon van Laura heb gekregen. De vrijwilligster van in mijn eerste project. Het is natuurlijk niet zo speciaal dat ik telefoon krijg maar wel wat ze te zeggen had. Daddy is op 10 maart overleden. Ik had jullie al verteld dat hij kreupel was maar hij is dus blijkbaar overleden.
Ok, ik had daddy niet echt graag maar je wenst niemand dood e. Dat wil dus wel zeggen dat ze in het weeshuis een beetje in de shit zitten. Ik ben er deze morgen geweest. Laura is daar dus alleen met Dokas, de madam. Normaal gezien is Daddy zijn zoon nu verantwoordelijk voor het weeshuis maar hij is gelijk niet echt geinteresseerd in die job. Laura vertelde mij dat hij sinds de dood van daddy maar 3 maal is langsgekomen. En als hij komt vraagt hij niet hoe het met de kinderen is maar heeft gewoon laura geld omdat zij nu alle aankopen doet, eten, brandstof,.............
Maar daddy zijn zoon beseft waarschijnlijk niet hoeveel het kost om 15 tal kinderen te onderhouden. Laura krijgt nu per week 100 000 cedi, of 10 euro. Maar dagelijks hebben ze voor eten alleen 40 000 cedi nodig wat zo`n 4 euro is. Dus nu is Laura geld van haar eigen spaarrekening aan het gebruiken. Ik heb met haar gepraat en gezegd dat dit haar verantwoordelijkheid niet is.
Ik wil hiermee niet zeggen dat ik niet versta wat ze doet maar het is daddy zijn zoon`s taak om haar genoeg geld te geven. Ik vraag of ze al met hem gepraat heeft maar ze zei dat ze het al zoveel tegen hem gezegd heeft maar dat hij niet luistert. Ook zei ze dat regelmatig mensen van de directie op bezoek komen en dat die hen wel een beetje eten geven maar dat het maar net genoeg is om rond te komen. Ik heb gezegd aan Laura dat ze met de mensen voor de directie zou moeten praten maar ze zegt dat ze dat ook al heeft gedaan maar dat daddy zijn zoon niet naar hen luistert. Tis nu gewoon zo stom dat er geen druk op daddy zijn zoon kan gezet worden en zolang dat laura daar is, tot eind augustus, zal daddy zijn zoon hem er waarschijnlijk niet te veel van aantrekken maar tzal dan maar zijn na augustus e.
De kinderen in het weeshuis waren blij om mij terug te zien en zagen er `goed` uis. Laura zei dat het enkel de oudste kinderen zijn die beseffen dat daddy dood is maar dat de jongere kinderen er niet te veel van beseffen wat misschien wel beter is.
Ik heb van het Perucomite geld gekregen om te doneren aan mijn project. Ik heb besloten om de helft te geven aan mijn oud weeshuis. Ik heb het rechtstreeks aan Laura gegeven omdat ik weet dat ze het zal gebruiken om eten enzo te kopen, want tzou me nog niet verwonderen als ik het geld aan daddy zijn zoon geef het niet eens bij de kinderen terecht komt. Dus dankuwel Perucomite!

Deze week is alles voor de rest goed gegaan en niet zoveel speciaals gebeurd. Nog 2 weekjes in het weeshuis en dan 2 weken reizen. Jaja het einde is in zicht!

Ale tot de volgende
Dikke kus Ruth

Week 25

Hello iedereen.
Ik heb deze week samen met Michela besloten dat we gaan reizen. We zullen de 19de april starten en reizen tot de 30ste april en dan vlieg ik naar huis. Dat betekent wel dat ik nog maar 3 weken in het weeshuis zal zijn..wat ik ontzettend spijtig vind maar aan de andere kant wil ik ook een beetje het land verkennen.
Deze week was een beetje een hectische week, vooral het einde van de week.
In het weeshuis gaat alles goed. Insjerrah is na 3 of 4 weken eindelijk terug uit het ziekenhuis en ziet er beter uit dan ooit. Kben echt content want khad gedacht dat ik hem nooit meer ging terugzien. En er is ook een nieuwe baby bijgekomen van 3 dagen oud maar die heb ik nog niet gezien. De staf begint ook te beseffen dat het mijn laatste weken zijn en zeggen ze dat ze me zullen missen, en zullen wenen als ik wegga. Deze zinnen worden meestal gevolgd door: Ah, kun je mij je gsm,horloge,....niet geven als je weggaat.
Jaja tis hier iets typisch, obruni obruni give me..... Een zinnetje dat ik stilletjes aan begin beu te raken...
Voor het weekend was er een reisje naar de zee gepland. Mia mia beach. Palmboomstrand, afgelegen van de drukke stad, niet bekend voor toeristen,... Ik had er al foto`s van gezien omdat michela er al geweest was. We gingen dit weekend gaan met Jay, Ulla en Kristien. Ik ben donderdag samen met Michela inkopen gaan doen voor het weekend. `S Avonds zijn we dan naar OBuasi gegaan. En de vrijdagvoormiddag hebben we heel de morgen staan koken. Kheb een lekkere Italiaanse taart leren maken. kzal dat bewijzen als ik terug thuis ben ;-)
Rond 13u ging Jay met zijn wagen naar Kumasi om Ulla en Kristien op te pikken en nadien gingen ze ons dan oppikken. Rond 15u kreeg Michela een telefoon van jay;
We gaan dit weekend niet naar het strand, we hebben een accident gehad.

Meer vertelde hij ons niet. Michela en ik dachten eerst dat het een grap was, want Jay grapt nogal veel. Toen probeerden we Kristien en Ulla te bereiken maar we konden hen niet bereiken. Toen pas werden we echt ongerust.
Het is ons na een halfuur toch gelukt om hen te bereiken en toen vertelden ze wat er gebeurd was.
Zij waren in de auto aan het rijden en vanuit de andere richting komt er een trotro (mini bus, meestal in embarmelijke conditie) Toen de trotro aan het naderen was kreeg de trotro een klapband. De chauffeur van de trotro duwde onmiddelijk op zijn remmen waardoor de trotro zijn evenwicht verloor en op zijn zij valde en zo op het rijvak van Jay terechtkwam. De trotro kwam recht op hen af. Jay heeft dan blijkbaar ook op zijn remmen getrapt en heeft er voor gezorgd dat ze niet frontaal op de trotro kwakten. De trotro is zijdelings langs hen gepasseerd. Niet echt gepasseerd maar beter gezegd, heeft hen geraakt.
Jay, Ulla en kristien zijn er gelukkig met blauwe plekken en een grote schok van afgekomen. Gelukkig is misschien raar gezegd, maar Jay en Ulla zeiden dat ze beiden dachten toen ze de trotro zagen afkomen, dit is het einde. ALle mensen in de trotro waren gewond, een man had een hoofdwonde zo diep dat je de schedel kon zien...Ze zijn allemaal naar het ziekenhuis gebracht. Jay, Ulla en Kristien zijn dan naar het politiebureau gebracht om een verklaring af te leggen. Gelukkig was de politie begripvol. Michela en ik waren er echt voor aan het vrezen omdat hier alles corrupt is. Je kan zelf een rechter omkopen. En als Ghanezen obruni`s zien dan denken ze direct aan geld. Maar alles is correct verlopen.
We hebben het hele weekend in Obuasi gebleven. Ulla, Kristien en Jay waren allemaal in schok. Echt voor hetzelfde geld hadden ik en Michela telefoon gekregen van het hospitaal. Toen ze thuiskwamen hebben we allemaal staan huilen.
Echt tis zo rap gebeurd een accident en ge moogt er echt niet aan denken als je hier in een trotro stapt want ze rijden hier echt als piraten en de condities van de wagens zijn altijd verschrikkelijk. Maar het probleem is, er is gewoonweg geen andere mogelijkheid dan de trotro of taxi te nemen om ergens te raken als je geen wagen hebt.
Hout vasthouden maar khoop dat ik de laatste maand ook zonder ongevallen doorkom!
Mia Mia beach ga ik waarschijnlijk niet meer zien aangezien Jay volgend weekend terug naar Zuid-AFrika gaat en pas terugkomt de dag voordat ik vertrek. MAar tkan me niet schelen, kben veel blijer dat Jay, Kristien en Ulla levend en wel zijn dan dat ik ontgoocheld ben dat ik niet naar het strand ga.
Zo dit was dan mijn avontuur van de week ;-)
Kzal jullie nu laten, tot volgende week

xxx Ruth xxx

Week 24

Hellow
Hoe gaat het met jullie. Met mij gaat alles nog altijd uitstekend. Tbegint nu echt door te dringen dat het einde in zicht is en het is echt met een dubbel gevoel dat ik er naar uitkijk. Aan de ene kant verlang ik er naar om terug thuis te zijn maar aan de andere kant kzou er niet om geven om nog een paar maanden langer te blijven...Maar kdenk toch dat ik op 1mei zal naar huis komen.

Sinds mijn vorig verslagje eigenlijk niet zoveel speciaals gebeurd.
Op 6 maart was Ghana 50 jaar. Party party. Kdenk dat het voor de meeste Ghanezen gewoon een excuus was om heel de dag dronken rond te lopen. Man man man, ge kunt et u nie voorstellen. Michela en ik zijn 3dagen naar Obuasi geweest. Op Independance day zijn we met de motor naar Lake Bosumtwe geweest. We dachten dat het verfrissend ging zijn maar het water was verschrikkelijk warm..maar theeft toch deugd gedaan. We hebben ook in die 3 dagen lekker gegeten...Westers eten. ER is maar 1 klein probleempje. Mijn maag kan geen Westers eten meer verdragen. Echt tzal terug een grote aanpassing zijn als ik in Belgie ben. Kdenk dat ik de eerste weken enkel maar rijst zal eten.
In mijn gastfamilie heb ik deze week terug een delicatesse gekregen...Lever. Mijn moeder vroeg me of ik lever kende. En ik zei haar ja. Ze heeft me niet gevraagd of ik het graag lust maar `s avonds kreeg ik een enorme portie lever. Njam njam. Kheb het uit beleefdheid opgegeten maar kheb haar gezegd dat ze de volgende keer mij geen lever meer moet geven. Dat mis ik wel en kzal er zo van genieten als ik terug thuis ben... Gewoon de frigo kunnen opentrekken en eten waar je zin in hebt, geen verantwoording moeten afleggen als je je bord niet helemaal leeg eet, zelf mijn portie eten kunnen bepalen,.......tzijn kleine dingen maar je beseft pas welke luxe het is als je het niet meer hebt.

In het weeshuis gaat alles nog goed. Adinkra, de autistische baby is deze week geadopteerd wat wel goed nieuws is.
Toen ik maandag in het weeshuis toekwam wou Auntie Savannah me onder vier ogen spreken. Ze vertelde mij dat zondag 2 vrijwilligers Essie hadden meegenomen en haar nog niet hadden teruggebracht en dat ze doodongerust was. Ik viel bijna achterover toen ik het hoorde. Ik heb hen onmiddelijk opgebeld. Ze hadden inderdaad Essie voor een nacht mee naar hun huis genomen. Ze hadden het de directrice van het weeshuis gevraagd maar ze hadden de mensen van het babyhuis niet ingelicht. Dus die dachten dat ze gewoon Essie voor een paar uur mee naar buiten namen...Geen wonder dat ze ongerust waren. Toen ze Essie uiteindelijk terugbrachten was Essie compleet verward. Tmoet ook raar doen om na twee dagen in een gezin te hebben geleefd terug gebracht te worden naar het weeshuis. Ze heeft de hele dag liggen huilen. Twas wel goed bedoeld van de vrijwilligers maar kdenk toch niet dat ze er zoveel goed aan gedaan hebben.

Vorige week zijn Ulla, Michela en ik naar een dorpje geweest waar ze glasparels maken. Toen we arriveerden in het dorpje dat in de gids beschreven stond bleek dat ze in dat dorpje geen parels meer maakten. Moesten naar een dorpje een paar kilometers verderop. TOen we uit de taxi kwamen werden we onmiddelijk begroet door de `oudere` van het dorp. Die wist ons te vertellen dat de fabriek op zaterdag gesloten was. Maar ze hebben de fabriek speciaal vor ons geopend en hebben getoond hoe de parels gemaakt werden. Was best wel interessant.

Kzal jullie nu laten.

Groetjes en tot de volgende
Ruth

5 Maand

5 Maandjes, ongelofelijk maar waar.
Afgelopen week startte een beetje in mineur. Vele baby`s waren ziek. Insjerrah was na 3 weken terug van het ziekenhuis maar ik herkende hem niet meer. Hij zag er verschrikkelijk uit. Kversta niet dat ze kinderen ontslaan uit het ziekenhuis als ze nog steeds ziek zijn. Hij is na 1 dag terug gebracht naar het ziekenhuis. En kvrees er een beetje voor dat we hem niet meer zullen terug zien.
Deze week is Kwame gestorven. Het kindje dat zo scheel kijkt. Dat was min of meer te verwachten want zijn conditie was miserabel.
Dinsdagmorgen kreeg ook Victoria koorts. Victora is een 4maand oude baby die in de eerste week toen ik in het weeshuis was werd binnengebracht. Echt in het begin was ze zo klein maar de laatste maanden was ze echt een big momma aan het worden. En altijd opgewekt en gezond. Ze hebben haar `s middags naar het ziekenhuis gebrache en `s avonds is ze gestorven. Toen de staf me het de volgende morgen vertelde was ik er echt niet goed van en ben ik zelfs naar huis gegaan. Het is nu al de 4de baby die ik zie sterven maar het is de eerste baby aan wie ik echt gehecht was, en we hadden het totaal niet zien aankomen. Verschrikkelijk!!! Ook de staf was er niet goed van.
In het weeshuis is er ook nog iets anders gebeurd. Het is blijkbaar de gewoonte dat iedere 6 maand de staf van de oudere kinderen wisselt met de staf van het babyhuis en 1 maart was die dag. Het zijn nu bijna allemaal nieuwe mensen wat terug een aanpassing is maar ze zijn wel vriendelijk.
Vandaag was er een nieuwe baby in het weeshuis, Akwesi> Hij is gisteren geboren en was vandaag al in het weeshuis. Hij is echt inniemienie niet te geloven en tdoet raar om een 1dag oude baby vast te houden. Grappig is wel dat hij bleker is dan mij, maar het is normaal dat de baby`s wit zijn, ze krijgen pas kleur als ze ouder worden.

Alhoewel de week in mineur begon, heb ik het toch op een fantastische manier afgesloten. Michela, een andere vrijwilligster van in het weeshuis heeft hier Zuid-Afrikanen leren kennen. Ze wonen in Obuasi, niet zo ver van Kumasi, en ze werken daar allemaal in de goudindustrie. Dit weekend had Michela me geinveteerd om mee te komen. Donderdagavond pikten zij en Jay (de zuid afrikaan) mij op. Eenmaal in Obuasi aangekomen stopten we eerst en vooral aan een supermarket. Jay kwam terug met Magnums!!!!!!!!!!!!!!! Ge kunt niet geloven hoe dit gesmaakt heeft!!!!!!!!!!!!
We konden blijven overnachten bij Jay. Hij woont in een huis van de firma. Echt ge kunt het beter een paleis noemen. 6 kamers, allemaal met eigen badkamer. OVeral in het huis airconditioning> En wat vooral heel aangemaam was: WARM WATER. Echt voor het eerst in 5 maanden heb ik me gewassen met warm water. Echt zaaaaaaaaaalig. Donderdagavond was er een afscheidsparty in het huis van Jay voor Raoul, een braziliaan die zijn stage in de mijn had gedaan en nu na 5maand naar huis keerde. ER waren veel collega`s van Jay, vooral Zuid Afrikanen maar ook 3 Brazilianen waarvan 1 half Japanees is. En echt ze wisten allemaal goed hoe te koken. Fantastische lekkere barbecue gegeten. Na 5 maand enkel kip en vis nu ook eens varkensvlees. En aardappels en lookbroodjes. Echt twas net ofdat ik terug in Europa was ZAAAAAAAAAAAALIG. VRijdag naar het weeshuis geweest en `s avonds terug naar Obuasi. WE zijn Libanees gaan eten `s Avonds. Twas enorm lekker.
Zaterdag zijn we naar een meer geweest. Het bevond zich in een oude mijngroeve en er was niemand anders. Het lag in de middle of nowwher dus het was er ook enorm stil. En o zo mooi. `S avonds pizza gaan eten en dan iets gaan drinken. En het was juist die avond maansverduistering. Mooi om te zien.
Zondag uitgeslapen, en nadien een beetje tv gekeken. En Jay heeft een sateliet tv. Ik heb gewoonweg naar de Simpsons gekeken!!! `S Middags hebben we een motorrit gemaakt. Jay is een enorme motorfreak en een van zijn vrienden Miguel (De Braziliaan- Japanees) ook. Voor mij was het de eerste keer dat ik op een moto zat en echt twas superleuk. We zijn in de bossen gaan rijden. We hebben ongeveer 3 uur gereden en echt twas leuk. Langs veel kleine dorpjes gepasseerd in het bos. Ge kunt u nie voorstellen hoe afgelegen sommige mensen hier leven!!!
Nadien was ik lekker vuil want er waren veel grote modderplassen op de weg maar twas het waard. Kheb me echt geamuseerd en kheb het gevoel dat mijn batterijen opgeladen zijn!! Twas echt alsof ik een weekendje naar europa ben geweest!!

Voor de rest niet veel meer te vertellen. Toch wel, morgen is het big big party in Ghana!! Want Ghana is 50jaar onafhankelijk. Ge kunt u niet voorstellen hoeveel commotie er rond wordt gemaakt. Weet nog niet wat ik precies ga doen maar dat zien we morgen wel.
Ah en voor de scoutsmensen. Was laatst in mijn gids de geschiedenis van Ghana aan het lezen. En blijkbaar heeft Baden Powell een tijdje in Kumasi gewoond. Dus ik zal hier toch een beetje 100jaar scouting kunnen vieren ;-)
Zo tot zover mijn verslagje.

Groetjes aan iedereen en tot de volgende

xxx Ruth xxx

Week 21

Hallo carnavalvierende en andere vrienden,
Kheb deze week eigenlijk niet zo veel speciaals te vertellen maar kon het toch niet laten om een berichtje te plaatsen.
Vorige week had ik al verteld dat ik Helen van de organisatie had gezien en ze wist me buiten het feit dat er geen andere vrijwilliger meer komt nog iets anders te vertellen. Daddy is blijkbaar op zijn laatste krachten aan het komen. Ze wist me te vertellen dat hij niet meer kan lopen...Boontje komt om zijn loontje. jAH is natuurlijk wel erg maar toch...

Deze week heb ik mijn grenzen verlegd. Toen ik donderdag thuis kwam van het werk rook ik de heerlijke geur van palmnutsoep, wat wil zeggen dat het fufu ging zijn. Maar om 17u kreeg ik een bord spaghetti met kip. Was echt ontgoocheld en tsmaakte niet echt want kdenk dat er een bus nootmuskaat over mijn bord was gevalllen. Echt twas niet lekker. Toen mijn moeder thuiskwam vertelde ze mij dat ze fufu met koeienstaart gingen eten. Was wel blij dat ze mij dit bespaard hadden... Maar 5 minuten later kwam ze bij me zitten en begon haar preek. Ruth, we zijn allemaal mensen, misschien verschillend van kleur maar er stroomt hetzelfde bloed door ons,blablabla...En wij gaan niet dood van koeienstaart te eten dus jij ook niet, wil je het niet eens proberen. En wat moet je tegen zo,n argumenten gaan beginnen. En khad ook wel zin in fufu. Dus vroeg ik haar om een klein beetje te geven. Ik kreeg een homp vlees in mijn bord, vol met vet en nog een paar beenderen eraan...mmmmmmmm twas lekker. Neen niet waar. Thad een aparte smaak, tzal nooit mijn favoriet worden maar kben er inderdaad niet van dood gedaan. Mijn moeder wist me te vertellen dat zij ook op de beenderen knabbelen omdat ze zo juicy zijn maar ze zei dat ik dat niet moest proberen. Gelukkig !

Ah deze week in het weeshuis riep een van de vrouwen van de staf ons bij haar. Ze wou een gesprek met ons hebben. Ze wou ons overtuigen om getuige van Jehova te worden, jaja ze zijn hier echt overal in Ghana. Ik ben aan de preek ontstnapt door haar te vertellen dat mijn familie het al 4maanden aan het proberen is om me te overtuigen en dat het hen niet gelukt is en dat was blijkbaar een goed argument om niet te moeten luisteren! Dus theeft ook zijn voordelen om bij een getuige van Jehova familie te wonen.
In het begin waren er ook 3mannen die ik iedere morgen op weg naar het weeshuis tegenkom. Die zijn dan bezig met hun ronde, tzijn ook getuigen van jehova. In het begin offerden ze me nog bijna iedere morgen hun magazine aan maar dat is gelukkig ook gestopt.
Deze week op weg naar het weeshuis werd ik begroet door een man. Niet zo ongewoon maar hij ging echt op zijn knieen gaan zitten en zij #Good morning Madam#. Tis hier niet ongewoon dat ze een kleine buiging maken als ze iemand begroeten maar hij ging toch wel heel diep!

Ah en keb deze week ook nog iets bijgeleerd over de Afrikaanse gebruiken. Hier zie je veel kinderen maar ook volwassenen met een kralenketting rond hun middel lopen. Eerst dacht ik dat dit puur versiering was maar deze week heb ik geleerd dat dit een manier is om te weten of ze verdikken of vermageren. Aangezien dat ze hier geen weegschaal gebruiken...

Zo voor de rest geen verse roddels.
Groetjes aan iedereen en aan de carnavalvierders. Niet te zat zijn e

xxx Ruth xxx

Week 20

Hellow iedereen. Hoe gaat het met jullie? Met mij gaat alles goed.

Heb vorige week Helen van mijn organisatie gezien en ze wist te vertellen dat de nieuwe vrijwilligster niet komt. Ze wou niet in een grote stad verblijven...dus ze hebben haar in een klein dorpje in een project geplaatst. Ze zal het haar nog beklagen ;-) Maarja kvind het niet erg. Kzal die 2maanden en een half wel alleen overleven.

Tbegint nu echt te korten en deze week had ik voor het eerst een gevoel van, shit over 2maand en half is het gewoonweg afgelopen...wil ik wel naar huis ;-) Tzal toch raar doen denk ik maarja zorgen voor morgen.,

In het weeshuis verloopt alles vlotjes. De staf heeft al gezegd dat ze zullen wenen als ik wegga, kheb hen gerust gesteld en gezegd dat ik ook zal wenen. Deze week wel slecht nieuws gekregen. Steven de pasgeborene is overleden. Dit is nu al de 2de baby die dood is. En het is iedere keer zo hard. Gewoon het besef dat er bijna niemand is die er om geeft dat dit kindje dood is,... frustrerend maar de harde realiteit. Insjerrah en Kwame liggen nog altijd in het hospitaal maar het gaat blijkbaar beter met hen. Kzal toch blij zijn als ze terug zijn.

Dit weekend heb ik nog eens de toerist uitgehangen. We zijn met de vrijwilligers van het weeshuis en een paar andere vrijwilligers naar Cape coast geweest. Het was de max.
Ik ben donderdagavond bij 1 van de vrijwilligsters blijven slapen omdat we de vrijdagmorgen al om 4u de bus moesten nemen en zij op een half uurtje wandelen van het busstation woont. Twas leuk om eens in een ander gezin te zijn en het verschil te zien. Twas echt een rijk gezin, computers, mp3,....
We hadden afgesproken met de andere vrijwilligers die de buren van Kim zijn om om 3u te vertrekken. Om 3u waren Kim en ik klaar maar de anderen lagen nog te slapen. Leuk leuk. Om 3u30 zijn we dan uiteindelijk vertrokken. Er reden geen taxi`s op dit uur dus we moesten flink stappen. Maar ineens passeert er een lege STC bus. Liesbeth deed de bus stoppen en vroeg de chauffeur of hij ons geen lift kon geven naar het stc station. Dit was geen probleem, maar we moesten de chauffeur wel beloven om nooit meer in het donker over straat te lopen. Hij was als een bezorgde papa, hilarisch.
Na een reis van 4uur kwamen we aan in Cape Coast. Omdat we nog niet konden inchecken in het hotel hebben we eerst Cape Coast Castle bezocht. Dit is een van de kastelen langs de WEst Afrikaanse kust waar Afrikaanse slaven werden gevangen houden om dan naar Amerika te exporteren. Was heel indrukwekkend maar alleen een beetje spijtig dat het niet meer in de staat is zoals het oorspronkelijk was. Echt, alle kannonnen zijn mooi zwart geschilderd en de muren mooi wit. Een beetje belachelijk, maar twas toch mooi.
s` Namiddags wilden we naar het strand gaan maar de mensen van het hotel wisten ons te vertellen dat de plaatselijke riool uitkomt in het water en dat het niet veilig is om daar te zwemmen. ALs alternatief hebben we dan maar strandwandeling gemaakt en een beetje door het stad gedrendeld. De strandwandeling was leuk maar het grootste deel van het strand wordt als plaatselijke vuilnisbelt gebruikt wat wel jammer is natuurlijk.
De volgende morgen zijn we terug vroeg opgestaan om naar Kakum National Park te gaan. Het regenwoud. Kakum is bekend voor zijn Canopy walk. De eerste en nog altijd enige Canopy Walk in Afrika. Voor de mensen die zich afvragen, waar heeft ze het over...ewel. HEt is een brug van touwen en hout, 350m lang, om de 50 meter een platform......Aaaaah een brug. Maar niet zomaar een brug. De brug bevindt zich ongeveer 40m boven de grond tussen de toppen van de bomen. Leuk leuk, denken wss nu veel mensen....Maar geloof me niet zo leuk voor iemand met hoogtevrees ;-) Zeker niet als de brug nogal veel wiebelt... Maar kheb het overleefd en het was echt wel een mooi uitzicht.
Nadien hebben we nog een wandeling gemaakt door het regenwoud met een gids. WE kregen er heel veel uitleg over de medische krachten van de bomen. Was interessant.
Smiddags zijn we gaan eten in een restaurant op het water. En in het water zitten krokodillen leuk leuk. Het restaurant was gevestigd in een luxe resort en dat was wel te zien aan het publiek die daar zat te eten. Een groep van 8 vrijwilligers viel wel op. Maar twas leuk en lekker. Het enige probleem was om vervoer terug te vinden naar Cape Coast. We stonden te wachten aan de ingang van het resort op de trotro maar de meeste tro`s die passeerden zaten vol. Maar toen kwam er ineens een pick up uit het resort gereden met 3 obruni mannen en hun chauffeur. We vroegen de chauffeur of hij richting Cape coast ging maar dit was spijtig genoeg niet het geval. Maar de obruni mannen dachten daar blijkbaar anders over en wisten de chauffeur te overtuigen om rond te rijden. Ja ge moet er iets voor over hebben e om 8meiden in je kofferbak te krijgen. We kregen veel bekijks maar twas plezant.
s`Avonds zijn we gaan eten in een restaurant met uitzicht op zee. Echt twas een fantastisch, relaxed weekend. Kheb er van genoten!!!!
Ale kzal jullie nu laten.
Dikke kus voor iedereen en tot de volgende

xxx-Ruth-xxx

P.S; Mama en papa, het weekend van 12-13-14 mei ben ik op weekend met de scouts. Tis maar dat jullie het weten ;-)

Week 19

GRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR

Ik haat Afrikaanse computers. Tmoest er even uit. Tis nu kwart na 10 en ik zit al van 8u30 in het interntecafe!! En het is pas nu gelukt om mijn site te open. De computer zelf is maar rond 9u30 in gang geschoten want eerst moest de eigenaar van het internetcafe elecktriciteit gaan kopen. (Ze werken hier met een voorbetaalde meter en de elecktriciteit was op.... kan gebeuren e ;-) )
Enfin tis nu toch gelukt. Khoop alleen dat mijn pc in het midden van mijn verslag niet tilt slaat want kdenk niet dat ik het geduld zal hebben om er een tweede keer aan te beginnen.
Het dump je kind week is deze week nog een beetje blijven doorgaan. ER is nog een nieuwe baby binnengebracht. 4tal maanden oud. Kwame. Een jongen. En in heel mijn leven heb ik nog nooit een schele otter gezien maar kben ervan overtuigd dat Kwame nog scheler kijkt dan een schele otter ;-) Tkind kan er ook niets aan doen maar keb nog nooit zo`n schele jongen gezien. Beter nieuws is dat Mensah terug uit het ziekenhuis is. Bob was deze week ook opgenomen maar is sinds gisteren ook terug. De vier dagen oude baby, die nu al een week is, is een jongen en geen meisje zoals ik vorige keer verteld had en heet Steven. Die was vorige week ook uit het ziekenhuis ontslagen maar is nu al terug opgenomen. Is in een slechte conditie en heeft veel verwondingen. Echt het maakt een mens boos!!!!!!
Gelukkig zijn er nog goede Ghanezen ook ;-) Er heeft vorige week een koppel Melody geadopteerd. Het personeel wist te vertellen dat het heel vriendleijke mensen waren en dat ze een grote wagen hadden, wat natuurlijk wel het belangrijkste is ;-) Ah en de 8maanden oude baby Nana Wisdom is ook terug opgehaald door zijn ouders.

Met mij gaat alles nog steeds goed. Kben nog altijd graag in Ghana alleen verlang ik soms een beetje terug naar de anonimiteit van Europa. Hier wordt je constant aangesproken, als blanke val je enorm op. En het is niet erg om begroet te worden door vriendelijke mensen maar het steekt wel tegen om constant lastig gevallen te worden door mannen. Echt iedere morgen en middag moet ik een half uur wandelen naar en van het weeshuis en kdenk dat ik wel iedere keer terug thuis kom met 6 nieuwe vrienden die met me willen trouwen. Echt het gaat hier zo van: Hellow how are you? I would like to be your friend. I love you, will you marry me.
Zeggen dat je van iemand houdt nadat je de persoon 2 minuten hebt gezien. Ok liefde op het eerste gezicht bestaat maar dit is toch een beetje teveel van het goede hoor ;-)
Hier is het nog altijd lekker warm maar het regent nu wel bijna 1 maal in een week. Wat veel is na maanden geen regen te hebben gezien.
In het gezin gaat ook alles goed. Mijn moeder is terug aangenamer. Echt ze heeft iedere maand wel eens haar lastige periode, maarja daar heeft ieder mens wel eens last van zeker.

In het weeshuis gaat alles nog steeds goed. Het is echt fantastisch om de evolutie van de kindjes te zien. Kumba heeft deze week voor de eerste keer gekropen, of iets dat kruipen moet voorstellen. TOen ik begon in het weeshuis kon hij ineens nog niet rechtop zitten. Het personeel wordt steeds vriendelijker en vriendelijker wat ook mooi meegenomen is. alleen hebben ze deze week iets verschrikkelijks gedaan. Ze hebben Mensah zijn punkkapsel afgesneden. Echt oh zo spijtig.........
Ik zal ook eens schetsen wat ik eigenlijk allemaal in het weeshuis doe.
Ik ben er altijd rond 7u30 en dan is het eerste wat ik doe de schooluniformen strijken. Daarna help ik de schoolkindjes aankleden en de kleinsten op de pot te zetten. Na dat de grootsten naar school zijn halen we de kleinsten van de pot en geven hen een nieuwe `luier`. Dan is het tijd om de baby`s te voeden en te verschonen. Nadien doen we de was. Na het ophangen van de was nemen we een kleine pauze. Daarna spelen we met de kleinsten en de baby`s. Rond 11u45 is het etenstijd. Nadien zetten we de kleinsten terug op de pot, geven de baby`s eten, stoppen hen in bad, verschonen ze en stoppen ze daarna in bed. Dan halen we de kleinsten van de pot en geven hen een verse luier. Dan gaan de kleinsten ook gaan rusten en doen wij de was. En dan is het ongeveer 14u en tijd om naar huis te gaan.
Jaja kben een echte professional in luiers verschonen en kleren wassen. Maar tis echt leuk om te doen.
Er is nog iets leuks gebeurd deze week, Patricia is vertrokken ;-) Slecht van mij om dit te zeggen ik weet het maar ja tkan gebeuren e. Er zijn deze week 2 nieuwe vrijwilligsters bijgekomen. Mary en Ulla. Ulla is 47. Maar laatst heb ik 2 vrijwilligsters ontmoet die 67jaar waren. Ja tis eens iets anders e. De nieuwe vrijwilligster die normaal gezien zou komen in mijn gezin is nog altijd niet gearriveerd, en kweet eigenlijk niet of ze ooit nog zal arriveren ;-) Kzal volgende week eens naar mijn organisatie bellen. Het enige positieve aan wachten op haar is dat ik mijn kamer proper hou ;-) voor in het geval dat ze komt.
Heb deze week weer iets nieuws leren eten. Oester. Niet rauw maar gekookt. Is in combinatie met fufu zeer lekker! Echt ik lust graag Afrikaans eten maar kdenk dat het gewoon is omdat ik niet meer weet hoe lekker Europees eten smaakt. En wat ik het meeste mis zijn melkproducten. echt hier kennen ze dat bijna niet. En je kan in de supermarkt wel kaas kopen maar je betaalt dan 10 euro voor een blokje kaas.....Maarjah honger is de beste saus e. Hier halen ze hun calcium uit de beenderen van dieren. Als ze dun genoeg zijn eten ze die gewoon op....mmmmmmmmmmmmm delicatesse
Voor de rest niks speciaals te vertellen.

Groetjes en een dikke kus Ruth